جِلوِه های ویژه در سینمای ایران
جِلوِه های ویژه در سینمای ایرانجلوه های ویژه تقریباً در فیلم هایی که قبل از انقلاب ساخته شد نمود نظرگیری نداشت. مهم ترین جلوه های ویژه (یا به تعبیر آن زمان حقه های سینمایی)، در فیلم های ولگرد (مهندس محسن بدیع، ۱۳۳۱ش)، امیرارسلان نامدار (عنایت الله فمین، ۱۳۳۴)، شب نشینی در جهنم (ساموئل خاچیکیان و موشق سارواریان، ۱۳۳۶) و داماد فراری (احمد شیرازی، ۱۳۴۵) انجام شد که بعضی از آن ها بیش از جلوه های ویژة دو دهة ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ اثرگذار بودند. آن چه در این فیلم ها انجام می¬شد، به توانایی فردی و ذوق مدیران فیلم برداری بستگی داشت و فناوری و امکانات موجود جهان سینما در انجام آن ها چندان دخیل نبود. جلوه های ویژه در سال های پس از انقلاب به افراد تحصیل کرده ای مانند محمد آلادپوش، ایرج تقی پور، صادق نوذری، عبدالحمید قدیریان، محمدرضا شرف الدین و غلام رضا آزادی سپرده شد که کار خود را بیش وکم هماهنگ با سایر عوامل فیلم، مانند کارگردان، مدیر فیلم برداری و طراح صحنه پیش می بردند. خالقان جلوه های ویژه در این سال ها موفق شدند در فیلم سایة خیال (۱۳۶۹)، برای بار نخست از پردة آبی؛ در ناصرالدین شاه آکتور سینما (۱۳۷۰)، از جلوه های ویژة رایانه ای؛ در گذرگاه (۱۳۶۵)، از تمهید نقاشی روی شیشه؛ در عملیات کرکوک (۱۳۷۰)، از مدل سازی و ماکت؛ در اسکادران عشق (۱۳۷۶) از تصویر پس زمینه و در عشق فیلم (۱۳۸۱) از انتقال نگاتیو بر روی دیسک سخت برای تبدیل به دیجیتال و سپس اجرای تروکاژ و تبدیل دوبارة نگاتیو استفاده کنند. همچنین فیلم هایی که در این سال ها دربارة جنگ ایران و عراق ساخته شد، افکت، انفجار و جلوه های ویژه ای را باب کرد که تا پیش از آن در سینمای ایران بی سابقه بود.
جِلوِه های ویژه در سینمای ایرانجلوه های ویژه تقریباً در فیلم هایی که قبل از انقلاب ساخته شد نمود نظرگیری نداشت. مهم ترین جلوه های ویژه (یا به تعبیر آن زمان حقه های سینمایی)، در فیلم های ولگرد (مهندس محسن بدیع، ۱۳۳۱ش)، امیرارسلان نامدار (عنایت الله فمین، ۱۳۳۴)، شب نشینی در جهنم (ساموئل خاچیکیان و موشق سارواریان، ۱۳۳۶) و داماد فراری (احمد شیرازی، ۱۳۴۵) انجام شد که بعضی از آن ها بیش از جلوه های ویژة دو دهة ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ اثرگذار بودند. آن چه در این فیلم ها انجام می¬شد، به توانایی فردی و ذوق مدیران فیلم برداری بستگی داشت و فناوری و امکانات موجود جهان سینما در انجام آن ها چندان دخیل نبود. جلوه های ویژه در سال های پس از انقلاب به افراد تحصیل کرده ای مانند محمد آلادپوش، ایرج تقی پور، صادق نوذری، عبدالحمید قدیریان، محمدرضا شرف الدین و غلام رضا آزادی سپرده شد که کار خود را بیش وکم هماهنگ با سایر عوامل فیلم، مانند کارگردان، مدیر فیلم برداری و طراح صحنه پیش می بردند. خالقان جلوه های ویژه در این سال ها موفق شدند در فیلم سایة خیال (۱۳۶۹)، برای بار نخست از پردة آبی؛ در ناصرالدین شاه آکتور سینما (۱۳۷۰)، از جلوه های ویژة رایانه ای؛ در گذرگاه (۱۳۶۵)، از تمهید نقاشی روی شیشه؛ در عملیات کرکوک (۱۳۷۰)، از مدل سازی و ماکت؛ در اسکادران عشق (۱۳۷۶) از تصویر پس زمینه و در عشق فیلم (۱۳۸۱) از انتقال نگاتیو بر روی دیسک سخت برای تبدیل به دیجیتال و سپس اجرای تروکاژ و تبدیل دوبارة نگاتیو استفاده کنند. همچنین فیلم هایی که در این سال ها دربارة جنگ ایران و عراق ساخته شد، افکت، انفجار و جلوه های ویژه ای را باب کرد که تا پیش از آن در سینمای ایران بی سابقه بود.
wikijoo: جلوه_های_ویژه_در_سینمای_ایران