جِلْوِه، میرزا ابوالحسن (گجرات ۱۲۳۸ـ تهران ۱۳۱۴ق)
فیلسوف، عارف و شاعر. از احفاد میرزا رفیعا نائینی بود. در ۷سالگی به همراه پدر به زوارۀ اصفهان رفت، و پس از درگذشت پدر، ایام را به تباهی می گذرانید، تا آن که به ارشاد آسیابانی به آموختن علم روی آورد و در اصفهان اقسام علوم عقلی و نقلی و فنون ریاضی و شعر را آموخت. در ۱۲۷۳ راهی تهران شد و در مدرسۀ دارالشفاء مسکن گزید و تا به هنگام مرگ مجرد زیست. میرزای جلوه اگرچه استاد حکمت متعالیه و مکتب ابن عربی بود، در فلسفه به ذوق مشایی و در مشرب سلوکی به عرفان شیوۀ خراسانی گرایش داشت. استادانش میرزا حسن نوری، حاج ملا جعفر لنگرودی لاهیجی، میرزا حسن چینی و آخوند ملا عبدالجواد تونی اند. جلوه که همواره به عنوان استاد شاگردپرور مطرح بود، بیش از هشتاد استاد مبرّز تربیت کرد، ازجمله میر شهاب نیریزی، میرزا طاهر تنکابنی، شیخ مرتضی طالقانی، محمدعلی شاه آبادی، سید صالح خلخالی و ملا محمد هیدجی. جلوه، که در میان اقران به دقت نظر شهرت داشت، آثار مهمی را تصحیح کرد و حاشیه زد و رسائل گوناگونی نگاشت. از آثارش: تصحیح و تحشیۀ کتاب های شفا، مثنوی معنوی، و تمهید القواعد؛ تعلیق بر مصباح الانس، المشاعر ملاصدرا، شرح فصوص قیصری؛ تألیف رساله های جسم تعلیمی؛ رسالةالوجود؛ کیفیت استجابت دعا؛ حرکةجوهریه؛ ربط حادث به قدیم. دو اثر اخیر در حاشیۀ شرح هدایۀ ملاصدرا چاپ شده است (تهران ۱۳۱۳ق).
فیلسوف، عارف و شاعر. از احفاد میرزا رفیعا نائینی بود. در ۷سالگی به همراه پدر به زوارۀ اصفهان رفت، و پس از درگذشت پدر، ایام را به تباهی می گذرانید، تا آن که به ارشاد آسیابانی به آموختن علم روی آورد و در اصفهان اقسام علوم عقلی و نقلی و فنون ریاضی و شعر را آموخت. در ۱۲۷۳ راهی تهران شد و در مدرسۀ دارالشفاء مسکن گزید و تا به هنگام مرگ مجرد زیست. میرزای جلوه اگرچه استاد حکمت متعالیه و مکتب ابن عربی بود، در فلسفه به ذوق مشایی و در مشرب سلوکی به عرفان شیوۀ خراسانی گرایش داشت. استادانش میرزا حسن نوری، حاج ملا جعفر لنگرودی لاهیجی، میرزا حسن چینی و آخوند ملا عبدالجواد تونی اند. جلوه که همواره به عنوان استاد شاگردپرور مطرح بود، بیش از هشتاد استاد مبرّز تربیت کرد، ازجمله میر شهاب نیریزی، میرزا طاهر تنکابنی، شیخ مرتضی طالقانی، محمدعلی شاه آبادی، سید صالح خلخالی و ملا محمد هیدجی. جلوه، که در میان اقران به دقت نظر شهرت داشت، آثار مهمی را تصحیح کرد و حاشیه زد و رسائل گوناگونی نگاشت. از آثارش: تصحیح و تحشیۀ کتاب های شفا، مثنوی معنوی، و تمهید القواعد؛ تعلیق بر مصباح الانس، المشاعر ملاصدرا، شرح فصوص قیصری؛ تألیف رساله های جسم تعلیمی؛ رسالةالوجود؛ کیفیت استجابت دعا؛ حرکةجوهریه؛ ربط حادث به قدیم. دو اثر اخیر در حاشیۀ شرح هدایۀ ملاصدرا چاپ شده است (تهران ۱۳۱۳ق).