[ویکی نور] سید ابوالحسن بن محمد طباطبایی حسینی زواره ای اصفهانی، معروف به جلوه (متوفای 1314 ق). وی در سال 1238ق در گجرات حیدرآباد چشم به جهان گشود.
پدرش سید محمد طباطبایی اصفهانی در جوانی در امر طبابت از راه کرمان به بلوچستان و حیدرآباد هند رفته و در آنجا اقامت گزیده بود. او پزشکی ماهر و شاعری ادیب بود، در همانجا دختر ابراهیم شاه وزیر میر غلام علی خان و خواهر میرزا اسماعیل شاه را به همسری برگزیده بود.
نسب شریف او با سی واسطه به امام حسن مجتبی علیه السلام می رسد و از طریق مادر نیز به فاطمه دختر حضرت امام حسین علیه السلام (همسر حسن مثنی) منسوب است.
سید محمد دارای جایگاه بلندی در نزد امیر بود اما بزودی حسودان کینۀ او را به دل گرفته و نظر امیر را از او برگرداندند و او بناچار به گجرات حیدرآباد رفته و در آنجا به تجارت مشغول می شود. در این شهر خداوند سید ابوالحسن را به آنها عنایت نموده و پس از مدتی خانوادۀ آنها به بمبئی رفته و سپس به سفارش بستگانشان به ایران برمی گردند.
در سال 1252 در شهر زواره پدر بزرگوارش وفات می کند و او را به دریای پر تلاطم مشکلات می سپارد او که در این سن توانایی حفظ میراث پدر را نداشته بزودی فقیر شده و توانایی مالیش را از دست می دهد.
او با اطلاع از سابقۀ علمی اجداد طاهرینش و بخصوص سید رفیع الدین محمد طباطبایی معروف به آقا رفیع اصفهانی (متوفای 1099 ق) که از بزرگان علم و نخبگان حکمت بوده اند، به طوری که صاحب وسائل الشیعة شیخ حر عاملی (متوفای 1104) میرزا رفیع الدین نائینی را از مشایخ اجازه اش بر شمرده است، تصمیم بر تحصیل علوم اسلامی می گیرد و در مدرسۀ کاسه گران اصفهان حجره ای گرفته و در اوج فقر و تنگدستی به تحصیل علم مشغول می گردد.
پدرش سید محمد طباطبایی اصفهانی در جوانی در امر طبابت از راه کرمان به بلوچستان و حیدرآباد هند رفته و در آنجا اقامت گزیده بود. او پزشکی ماهر و شاعری ادیب بود، در همانجا دختر ابراهیم شاه وزیر میر غلام علی خان و خواهر میرزا اسماعیل شاه را به همسری برگزیده بود.
نسب شریف او با سی واسطه به امام حسن مجتبی علیه السلام می رسد و از طریق مادر نیز به فاطمه دختر حضرت امام حسین علیه السلام (همسر حسن مثنی) منسوب است.
سید محمد دارای جایگاه بلندی در نزد امیر بود اما بزودی حسودان کینۀ او را به دل گرفته و نظر امیر را از او برگرداندند و او بناچار به گجرات حیدرآباد رفته و در آنجا به تجارت مشغول می شود. در این شهر خداوند سید ابوالحسن را به آنها عنایت نموده و پس از مدتی خانوادۀ آنها به بمبئی رفته و سپس به سفارش بستگانشان به ایران برمی گردند.
در سال 1252 در شهر زواره پدر بزرگوارش وفات می کند و او را به دریای پر تلاطم مشکلات می سپارد او که در این سن توانایی حفظ میراث پدر را نداشته بزودی فقیر شده و توانایی مالیش را از دست می دهد.
او با اطلاع از سابقۀ علمی اجداد طاهرینش و بخصوص سید رفیع الدین محمد طباطبایی معروف به آقا رفیع اصفهانی (متوفای 1099 ق) که از بزرگان علم و نخبگان حکمت بوده اند، به طوری که صاحب وسائل الشیعة شیخ حر عاملی (متوفای 1104) میرزا رفیع الدین نائینی را از مشایخ اجازه اش بر شمرده است، تصمیم بر تحصیل علوم اسلامی می گیرد و در مدرسۀ کاسه گران اصفهان حجره ای گرفته و در اوج فقر و تنگدستی به تحصیل علم مشغول می گردد.
wikinoor: جلوه،_ابوالحسن