جغرافیای نامیبیا

نامیبیا با ۸۲۴٬۲۹۲ کیلومتر مربع مساحت، سی و چهارمین کشور بزرگ جهان است. پس از مغولستان، نامیبیا دومین کشور یا کمترین تراکم جمعیت در جهان است ( ۲٫۷ نفر در هر کیلومتر مربع ) .
اراضی نامیبیا به طور کلی از پنج منطقه جغرافیایی تشکیل شده است، هر یک با شرایط خاص جوی و پوشش گیاهی ویژه: فلات مرکزی، بیابان نامیب، سرازیری بزرگ، بوشفلد و بیابان کالاهاری.
فلات مرکزی از شمال به جنوب امتداد دارد، از شمال غربی با ساحل اسکلت، از جنوب غربی با بیابان نامیب و دشت های ساحلی آن، از جنوب با رود اورنج و از شرق با کویر کالاهاری همسایه است. بلندترین نقطه در نامیبیا، کونیگ استاین ( سنگ شاه ) با ارتفاع ۲، ۶۰۶ متر در فلات مرکزی قرار دارد.
در زمین های گسترده و صاف فلات مرکزی اکثریت جمعیت و فعالیت اقتصادی نامیبیا جای گرفته است. ویندهوک، پایتخت کشور، و همچنین بیشتر زمین های قابل کشت در اینجا واقع شده است. اگرچه اراضی قابل کشت تنها ۱٪ از نامیبیا را تشکیل می دهد، تقریباً نیمی از جمعیت در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند. دمای تابستان در این منطقه می تواند به ۴۰ درجه سانتی گراد برسد و در عین حال، یخبندان هم در زمستان معمول است.
بیابان نامیب گستره وسیعی از سنگریزه های بسیار خشک، شن بدون رطوبت، دشت ها و تپه های شنی است که در امتداد کل خط ساحلی امتداد دارد و عرض آن بین یک صد تا صدها کیلومتر متفاوت است. مناطق درون نامیب شامل ساحل اسکلت و کائوکوفلد در شمال و «دریای شن» نامیب در امتداد ساحل مرکزی است.
شن و ماسه های تشکیل دهنده «دریای شن» نتیجه فرایندهای فرسایشی است که در دره رودخانه اورنج و مناطق جنوب تر از آن اتفاق می افتد. آب های پر از شن و ماسه، بار معلق خود را به داخل اقیانوس اطلس می اندازند و سپس جریان های رو به خشکی آن ها را در امتداد ساحل رسوب می دهند. بادهای بیش وز از سمت جنوب غربی سپس شن و ماسه را به صورت تپه های شنی عظیم در یک دریای وسیع شنی، جابه جا و انباشته می کنند.
در بسیاری از مناطق کویر نامیب، به جز برخی گلسنگ ها و برخی از گیاهانی که در بسترهای خشک رودخانه به آب های زیرزمینی دسترسی دارند، پوشش گیاهی کمی وجود دارد.