جغرافیای فرهنگی

جغرافیای فرهنگی یک شاخه فرعی از جغرافیای انسانی است، که به مطالعه مناطق و مناظر فرهنگی زمین می پردازد. جغرافیای فرهنگی ممکن است آشکارا برای بیان قسمت هایی از مطالب خویش به قلمرو انسان شناسی وارد گردد. [ ۱] اولین آثار مطالعه ملل مختلف و فرهنگ های مناطق مختلف زمین را می توان به جغرافیدانان باستان مانند بطلمیوس یا استرابون نسبت داد. جغرافیای فرهنگی در اوایل قرن بیستم به جای مطالعه مناطق از پیش تعیین شده بر پایه طبقه بندی های زیست محیطی، اقدام به مطالعه مناظر فرهنگی نمود. این دیدگاه نخستین بار توسط کارل او. ساوبر ( پدر جغرافیای فرهنگی ) در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، مطرح شد، که در نتیجه، جغرافیای فرهنگی مدتها تحت تأثیر نویسندگان آمریکایی قرار داشت.
اگرچه اصطلاحات جغرافیای انسانی و جغرافیای فرهنگی گاه و بیگاه به صورت اصطلاحاتی مشابه به کار می روند ولی مطالعهٔ جغرافیای انسانی معمولاً بر اساس مطالعهٔ ظواهر جمعیت، تفسیر الگوهای فضایی تراکم، پخش جمعیت و ترکیب و تغییرات آن می باشد و جغرافیای فرهنگی به شکل گسترده ای در مورد تلاش انسان از دیدگاه جغرافیایی صحبت می کند. [ ۱]
این زیرشاخه ( جغرافیای فرهنگی و اجتماعی ) تأثیر آشکاری در شکل گیری تفکر و بحث های اندیشورانه در زمینه های میان رشته ای ( به عنوان مثال نظریهٔ اجتماعی؛ اقتصاد فرهنگی؛ فرهنگ مادی و تاریخ چشم انداز؛ فراملیت و تحرکات؛ دین؛ فمینیسم؛ تمایلات جنسی و نظریه کوئیر؛ کودکی و جوانی؛ رسانه و فرهنگ بصری؛ و سلامتی ) داشته است و چشم اندازهای فکری جدیدی را به سایر رشته های فرعی، به ویژه جغرافیای اقتصادی، تاریخی و سیاسی معرفی کرده است. [ ۲]