جغرافیای زمان

جغرافیای زمان یا جغرافیای زمان - فضا یک دیدگاه ترارشته ای در حال تحول در فرایندها و رویدادهای فضایی و زمانی مانند تعامل اجتماعی، برهم کنش زیستی، تغییرات اجتماعی و محیطی و زندگی نامه افراد است. [ ۱] جغرافیای زمان «فی نفسه یک حوزه موضوعی نیست»، [ ۲] بلکه یک چارچوب هستی شناختی یکپارچه و زبان دیداری است که در آن فضا و زمان ابعاد اساسی تحلیل فرآیندهای پویا هستند. جغرافیای زمانی در ابتدا توسط جغرافیدانان انسانی توسعه داده شد، اما امروزه در زمینه های متعدد مرتبط با ترابری، برنامه ریزی منطقه ای، جغرافیا، انسان شناسی، تحقیقات استفاده از زمان، بوم شناسی، علوم محیطی و بهداشت عمومی کاربرد دارد. [ ۳] به گفته بو لنتورپ جغرافیدان سوئدی: «جغرافیای زمان یک رویکرد اساسی است و هر محققی می تواند آن را به روش خود به ملاحظات نظری مرتبط کند. »[ ۴]
جغرافیدان سوئدی، تورستن هاگرستراند، جغرافیای زمان را در اواسط دهه ۱۹۶۰ میلادی و بر اساس ایده هایی که در طول تحقیقات تجربی قبلی خود در مورد الگوهای مهاجرت انسان در سوئد ایجاد کرده بود، شکل داد. [ ۵] او با استفاده از «رویکرد فیزیکی شامل مطالعه چگونگی رخ دادن رویدادها در چارچوب زمانی - مکانی» به دنبال «راهی برای یافتن عملکرد مکانیسم های اجتماعی - محیطی بزرگ» بود. [ ۶] هاگرستراند تا حدی از پیشرفت های مفهومی در فیزیک فضا - زمان و از فلسفه فیزیکالیسم الهام گرفته بود. [ ۷]