دماغهٔ سبز که کیپ ورده یا کاپ ورد هم نامیده شده مجموعه ای از جزایر با آب و هوای خشک در اقیانوس اطلس است که در آن جوامع ویژه ای از گیاهان، پرندگان و خزندگان زندگی می کنند. جزایر دماغه سبز در میانه اقیانوس اطلس در حدود ۴۵۰ کیلومتری کرانه غربی قاره آفریقا واقع شده است. مساحت کل خشکی های این کشور ۴۰۳۳ کیلومتر مربع است.
چشم انداز نواحی کشور متفاوت است و از دشت های خشک گرفته تا آتشفشان های فعال مرتفع و پرتگاه های صخره ای کنار اقیانوس را دربر می گیرد.
مجمع الجزایر دماغه سبز شامل ۱۰ جزیره و پنج جزیرک است که به دو گروه بادگیر ( بارلاونتو ) و بادپناه ( سوتاونتو ) تقسیم می شوند. شش جزیره در گروه بادگیر قرار می گیرد به نام ها سانتو آنتائو، سائو ویسنته، سانتا لوزیا، سائو نیکولاو، سال و بوآ ویستا. جزایر گروه بادپناه نیز عبارتند از مایو، سانتیاگو، فوگو و براوا. همه این جزایر به جز سانتا لوزیا مسکونی هستند. سه جزیره، یعنی سال، بوآ ویستا، و مایو، به طور کلی همسطح و فاقد منابع طبیعی آب اند.
کوه های بالاتر از ۱۲۸۰ متر در سانتیاگو، فوگو، سانتو آنتائو و سائو نیکولا یافت می شوند. شن و ماسه حمل شده توسط بادهای شدید باعث فرسایش همه جزایر به ویژه جزایر بادگیر شده است. صخره های پرشیب و دندانه دار در چندین جزیره کوهستانی به صورت پرتگاه هایی از دریا برخاسته اند. فقدان پوشش گیاهی طبیعی در بلندی ها و کرانه ها نیز به فرسایش خاک کمک می کند. دره های داخلی پوشش گیاهی طبیعی متراکم تری دارند. بلندترین نقطه کشور پیکو دو فوگو با ۲۸۲۹ متر ارتفاع و پست ترین نقطه آن، کرانه اقیانوس اطلس ( صفر متر ) است. خاک جزایر دماغه سبز بسیار فرسوده و ضعیف است.
بارندگی در این کشور نامنظم است و از نظر تاریخی باعث خشکسالی و قحطی دوره ای شده و می شود. کارخانه های نمک زدایی از آب، در حال حاضر آب آشامیدنی بیش از نیمی از جمعیت کشور را تأمین می کنند. آزمایش هایی با جمع کننده های مه از سال ۱۹۶۲ انجام شده است، با این حال، تا سال ۲۰۰۹، چنین تسهیلاتی تنها برای مردم «سرا مالاگوئتا» در جزیره سانتیاگو در دسترس بوده است.
میانگین بارندگی در پرایا در سال ۲۴۰ میلی متر ( ۹٫۴۵ اینچ ) است. در طول زمستان، طوفان هایی که از صحرای بزرگ آفریقا می وزند، گاهی آسمان را ابری می کنند. با این حال، بیشتر روزهای سال آفتابی است. صاف ترین آسمان ها بین فوریه و ژوئن مشاهده می شود و این ماه ها بارندگی بسیار کمی دارند. گرد و غبار صحرا، باد هارماتان که مملو از غبار است از صحرا می آید. این پدیده بین نوامبر و مارس رخ می دهد و به طور کلی شبیه به «کالیما» است که جزایر قناری را تحت تأثیر قرار می دهد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچشم انداز نواحی کشور متفاوت است و از دشت های خشک گرفته تا آتشفشان های فعال مرتفع و پرتگاه های صخره ای کنار اقیانوس را دربر می گیرد.
مجمع الجزایر دماغه سبز شامل ۱۰ جزیره و پنج جزیرک است که به دو گروه بادگیر ( بارلاونتو ) و بادپناه ( سوتاونتو ) تقسیم می شوند. شش جزیره در گروه بادگیر قرار می گیرد به نام ها سانتو آنتائو، سائو ویسنته، سانتا لوزیا، سائو نیکولاو، سال و بوآ ویستا. جزایر گروه بادپناه نیز عبارتند از مایو، سانتیاگو، فوگو و براوا. همه این جزایر به جز سانتا لوزیا مسکونی هستند. سه جزیره، یعنی سال، بوآ ویستا، و مایو، به طور کلی همسطح و فاقد منابع طبیعی آب اند.
کوه های بالاتر از ۱۲۸۰ متر در سانتیاگو، فوگو، سانتو آنتائو و سائو نیکولا یافت می شوند. شن و ماسه حمل شده توسط بادهای شدید باعث فرسایش همه جزایر به ویژه جزایر بادگیر شده است. صخره های پرشیب و دندانه دار در چندین جزیره کوهستانی به صورت پرتگاه هایی از دریا برخاسته اند. فقدان پوشش گیاهی طبیعی در بلندی ها و کرانه ها نیز به فرسایش خاک کمک می کند. دره های داخلی پوشش گیاهی طبیعی متراکم تری دارند. بلندترین نقطه کشور پیکو دو فوگو با ۲۸۲۹ متر ارتفاع و پست ترین نقطه آن، کرانه اقیانوس اطلس ( صفر متر ) است. خاک جزایر دماغه سبز بسیار فرسوده و ضعیف است.
بارندگی در این کشور نامنظم است و از نظر تاریخی باعث خشکسالی و قحطی دوره ای شده و می شود. کارخانه های نمک زدایی از آب، در حال حاضر آب آشامیدنی بیش از نیمی از جمعیت کشور را تأمین می کنند. آزمایش هایی با جمع کننده های مه از سال ۱۹۶۲ انجام شده است، با این حال، تا سال ۲۰۰۹، چنین تسهیلاتی تنها برای مردم «سرا مالاگوئتا» در جزیره سانتیاگو در دسترس بوده است.
میانگین بارندگی در پرایا در سال ۲۴۰ میلی متر ( ۹٫۴۵ اینچ ) است. در طول زمستان، طوفان هایی که از صحرای بزرگ آفریقا می وزند، گاهی آسمان را ابری می کنند. با این حال، بیشتر روزهای سال آفتابی است. صاف ترین آسمان ها بین فوریه و ژوئن مشاهده می شود و این ماه ها بارندگی بسیار کمی دارند. گرد و غبار صحرا، باد هارماتان که مملو از غبار است از صحرا می آید. این پدیده بین نوامبر و مارس رخ می دهد و به طور کلی شبیه به «کالیما» است که جزایر قناری را تحت تأثیر قرار می دهد.
wiki: جغرافیای دماغه سبز