جغد تالابی

این پرنده یکی از بالاترین پراکنش ها را در میان تمامی پرندگان دارد و در تمام قاره ها به جز استرالیا و قطب جنوب حضور دارد. جغد تالابی پرنده ای نیمه مهاجر است یعنی برخی از آن ها در زمستان به نقاط گرمتر کرده و بیشتر آنها یکجانشین هستند اما در جستجوی غذایشان که جوندگان به ویژه وُل ها ( همسترهای دم کوتاه ) هستند جابجا می شوند و در جایی که جمعیت طعمه هایشان کم شده باشد نمی مانند. آنها در اروپا، آسیا، آمریکای شمالی و جنوبی، جزایر هاوایی و گالاپاگوس زادوولد می کند. جغدهایی که تابستان در بخش های شمالی تر زمستان به جنوب مهاجرت می کنند.
جغد تالابی در مناطق بازِ کناری تالاب ها، تپه های ماسه ای، مرغزارها، علفزارها، ساوانا، و توندرا زندگی می کند و در میان پوشش گیاهی مجاور گنداب ها لانه درست می کند. این پرنده در ایران هم نسبتاً پرجمعیت است.
این پرنده شکاری جغدی میان جثه با ۳۴ تا ۴۳ سانتیمتر طول و ۲۰۶ تا ۴۷۵ گرم وزن است و فاصلهٔ دو سر بال آن ۸۵ تا ۱۱۰ سانتیمتر است. ماده ها کمی بزرگترند. چشم هایی بزرگ، سری بزرگ، گردنی کوتاه و بال هایی عریض دارد. منقار سیاهش کوتاه و قوی و قلاب مانند است. رنگش بین گندمگون تا قهوه ای تیره با خال های روشن متغیر است. بالای سینه اش راه راه است و پروازش به دلیل بال زدن های عجیب و غریب شیوه مضحکی دارد و به پرواز بید یا خفاش شباهت دارد. چشم های زرد - نارنجی آن با حلقه ای از پرهای سیاه احاطه شده گویی که سرمه غلیظی به دور چشم خود مالیده است و پوشش مدور مایل به سفید دور چشم ها به ماسکی که بر صورت زده باشد شباهت دارد.
جغدهای تالابی عموماً تک همسرند و فصل تولیدمثل آنها در بهار است. آنها بر روی زمین و بین گیاهان کوتاه در چمنزارها، علفزارها، ساوانا و توندرا آشیانه ای بر پا کرده و ۴ تا ۷ تخم می گذارند و اگر جمعیت ول ها زیاد باشد ممکن است تعداد تخم هایشان دورقمی هم بشود. سالی یک بار تخم گذاری می کنند و پرنده ماده بیشتر بر روی تخم می خوابد. طول این دوره بین ۲۱ تا ۳۷ روز است. جوجه ها در یک ماهگی بال و پر درآورده و در یک سالگی به بلوغ می رسند.