جغاله

لغت نامه دهخدا

جغاله. [ ج َ ل َ / ل ِ ] ( اِ ) گروهی از مرغان. ( صحاح الفرس ). جوقی بود از مرغان. ( اسدی ). فوجی از مرغان. ( برهان ). خیل مرغان. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ). گله مرغان. سِرب. جوق. جوقه :
ز مرغ و آهو رانم به جویبار و به دشت
از این جغاله جغاله وزان قطارقطار.
عنصری.
آمد تازان ز هند مرغ بهاری
روی نهاده به ما جغاله جغاله.
ناصرخسرو.
|| هر میوه نارس. چغاله. ( برهان ).

فرهنگ معین

(جُ ) (اِ. ) دستة پرندگان .

پیشنهاد کاربران

بپرس