جعفری محمدزکی

[ویکی نور] «سید محمدزکی جعفری»، معروف به ادیب دره صوفی، از علمای قرن سیزده هجری دره صوف، از ولایات سمنگان در افغانستان است. به منظور آشنایی با این ادیب وارسته، به ذکر مختصری از شرح حال وی که در ربیع الاول سال 1425ق و به قلم خود او نوشته شده، پرداخته می شود:
بنا به نوشته مرحوم پدرم، در یازدهم ماه صفر سال 1393ق، برابر پانزدهم حوت (اسفند) سال 1352ش، در قریه «توتاش» از قرای «دره صوف»، ولایت سمنگان افغانستان، به دنیا آمدم .
در اوایل جوانی، به اقتضای استعداد فطری و اصرار مرحوم پدر، وارد مدرسه دینیه شده، به تحصیل علوم پرداختم. از آنجا که اسباب و ابزار لازم برای ادامه تحصیل وجود نداشت و از طرفی هم علاقه بسیار به آن داشتم، با اجازه پدرم به مقصود ادامه به دست آوردن دانش دینی و کسب تخصص در علوم اسلامی، آماده سفر به ایران شدم .
در سال 1410ق، از طریق کشور پاکستان وارد سیستان در ایران شده و از آنجا پس از زیارت عتبه علمیه حضرت ثامن الحجج، علی بن موسی الرضا(ع)، به شهر قم رفته و مدت پنج سال در حوزه علمیه آن، اقامت گزیدم. از همه آن سر کشیده و آخرالامر متوجه شدم اهل قم به متون علوم که اساس دانش بدان استوار است، اهمیت نداده و همگی از اعالی و ادانی، خیال «درس خارج» را بر سر می پرورانند و برای رسیدن به آن، بال و پر می زنند و این وضع با طبع دانش اندوزی من، ناسازگار بود. سرانجام ناچار شدم در سال 1415ق، راهی دیار خراسان شده و در جوار سلطان سریر ارتضا، علی بن موسی الرضا(ع)، اقامت گزینم. از اولین روز ورود به حوزه خراسان تاکنون که این ترجمه (شرح حال) را می نویسم، مدت یازده سال تمام می گذرد .
3. ادامه تحصیلات و استادان:
از محضر استاد حجت هاشمی خراسانی، صرف، نحو، فنون بلاغت و مقامات حریری را با مقداری از منطق و اصول بهره مند شده و برای تکمیل علوم ادب، عروض و قافیه را در محضر شیخ ابولیلی عطار بغدادی به پایان بردم. فقه جعفری را از محضر سید میرزا حسین صالحی مدرس آموخته و سطوح عالیه را از چشمه جوشان فقه و اصول آیت الله شیخ محمداسماعیل محقق فقیه بلخی که از علمای زبده امامیه و مدرسین بنام شیعه در نجف اشرف و حوزه کهن خراسان به حساب می آمدند، استفاده کردم. «منطق» و «الهیات اشارات» ابن سینا را از شیخ عزیزالله فیاض و کلام را از بعضی آموزگاران دیگر آموختم .