[ویکی نور] محمدتقی جعفری، در سال 1304ش، در شهر تبریز به دنیا آمد.
قرائت قرآن را از مادرش آموخت. او قرائت قرآن را چنان خوب فراگرفته بود که وقتی در شش سالگی، برای اولین بار وارد مدرسه «اعتماد» تبریز شد، از همان آغاز، او را برای کلاس سوم پذیرفتند.
او هرچند به خاطر فقر مالی، در هشت سالگی درس را ترک کرد و به عنوان کارگر کفاش مشغول به کار شد، ولی بعد از آن، با برادرش، محمدجعفر تصمیم گرفتند نصف روز را کار کنند و نصف دیگر را مشغول تحصیل علم شوند. در این زمان، آن ها وارد مدرسه طالبیه شدند. محمدتقی در آن مدرسه نخست «امثله» و «صرف میر» را نزد استاد سید حسن شربیانی و «البهجة المرضیة» و «المطول» را نزد استاد میرزا علی اکبر اهری فراگرفت.
او در سال 1319ش، برای ادامه تحصیل، تبریز را به مقصد تهران ترک کرد. او در «مدرسه فیلسوف»، از استاد آیت الله حاج شیخ محمدرضا تنکابنی، «]» و «کفایه» و از آیت الله میرزا مهدی آشتیانی، حکمت «منظومه» حکیم ملا هادی سبزواری و بخشی از امور عامه «اسفار» را یاد گرفت.
او بعد از مدتی، برای ادامه تحصیل به قم رفت و در مدرسه دارالشفاء اقامت کرد و معقول را از آیت الله شیخ مهدی مازندرانی و عرفان را از آیت الله شیخ محمدتقی زرگر فراگرفت و از درس اخلاق امام خمینی بهره برد.
وی بعد از مدتی در درس های آیت الله میرزا فتاح شهیدی شرکت کرد. محمدتقی در سال 1363ق، وارد نجف شد و با جدیت مشغول تحصیل گردید و در درس های استادان بزرگی شرکت کرد و از آنان بهره ها برد؛ از جمله حضرات آیات: شیخ محمدکاظم شیرازی (طهارت و مکاسب محرمه)؛ سید ابوالقاسم خویی (اصول فقه و مکاسب محرمه)؛ سید محمود شاهرودی (صید و ذباحه)؛ سید جمال گلپایگانی (قاعده فراغ و تجاوز)؛ محمدهادی میلانی (فقه و اصول)؛ صدرا قفقازی (اسفار و شوارق الإلهام)؛ مرتضی طالقانی (حکمت و عرفان)؛ سید محسن حکیم و سید عبدالهادی شیرازی.
قرائت قرآن را از مادرش آموخت. او قرائت قرآن را چنان خوب فراگرفته بود که وقتی در شش سالگی، برای اولین بار وارد مدرسه «اعتماد» تبریز شد، از همان آغاز، او را برای کلاس سوم پذیرفتند.
او هرچند به خاطر فقر مالی، در هشت سالگی درس را ترک کرد و به عنوان کارگر کفاش مشغول به کار شد، ولی بعد از آن، با برادرش، محمدجعفر تصمیم گرفتند نصف روز را کار کنند و نصف دیگر را مشغول تحصیل علم شوند. در این زمان، آن ها وارد مدرسه طالبیه شدند. محمدتقی در آن مدرسه نخست «امثله» و «صرف میر» را نزد استاد سید حسن شربیانی و «البهجة المرضیة» و «المطول» را نزد استاد میرزا علی اکبر اهری فراگرفت.
او در سال 1319ش، برای ادامه تحصیل، تبریز را به مقصد تهران ترک کرد. او در «مدرسه فیلسوف»، از استاد آیت الله حاج شیخ محمدرضا تنکابنی، «]» و «کفایه» و از آیت الله میرزا مهدی آشتیانی، حکمت «منظومه» حکیم ملا هادی سبزواری و بخشی از امور عامه «اسفار» را یاد گرفت.
او بعد از مدتی، برای ادامه تحصیل به قم رفت و در مدرسه دارالشفاء اقامت کرد و معقول را از آیت الله شیخ مهدی مازندرانی و عرفان را از آیت الله شیخ محمدتقی زرگر فراگرفت و از درس اخلاق امام خمینی بهره برد.
وی بعد از مدتی در درس های آیت الله میرزا فتاح شهیدی شرکت کرد. محمدتقی در سال 1363ق، وارد نجف شد و با جدیت مشغول تحصیل گردید و در درس های استادان بزرگی شرکت کرد و از آنان بهره ها برد؛ از جمله حضرات آیات: شیخ محمدکاظم شیرازی (طهارت و مکاسب محرمه)؛ سید ابوالقاسم خویی (اصول فقه و مکاسب محرمه)؛ سید محمود شاهرودی (صید و ذباحه)؛ سید جمال گلپایگانی (قاعده فراغ و تجاوز)؛ محمدهادی میلانی (فقه و اصول)؛ صدرا قفقازی (اسفار و شوارق الإلهام)؛ مرتضی طالقانی (حکمت و عرفان)؛ سید محسن حکیم و سید عبدالهادی شیرازی.
wikinoor: جعفری_تبریزی،_محمدتقی