جعفرعلی بستوی

[ویکی فقه] جعفرعلی بُسْتَوی از علمای ربانی و مجاهد هند در قرن سیزدهم هجری/ نوزدهم میلادی می باشد.
او فرزند قطب علی بود و نخست از شیخ اسماعیل بن عبدالغنی دهلوی دانش آموخت، سپس به ملازمت احمدبن عرفان بریلوی پیوست و در سفر و حَضَر همراهش بود، و در کنار او در راه خدا جهاد کرد. سپس به موطن خود بازگشت و در شهرک مَجْهوا از توابع بَستی گوشه گرفت و بقیه عمر خود را در این شهرک، که در اعماق دره های نپال جای داشت به اطاعت و عبادت گذراند.
فعالیتهای فرهنگی
او مدارسی چند برابر آموزش قرآن و حدیث در «مادهاپور» و «سمرا» و بسیاری روستاهای دیگر برپا کرد و خداوند افراد زیادی را بر دست او هدایت فرمود چنانکه ایمان دوباره در دل های آنها ریشه کرد و به دای فرایض نماز و روزه و اجتناب از گناهان توفیق یافتند.وی کتاب های چندی نوشت که مهم ترین آنها منظوره السعداء فی اخبار الغزاه و الشهداء به زبان فارسی است که کتابی حجیم است. او در ۱۲۸۸ در همان روستای مَجهوا در گذشت ودر همانجا به خاک سپرده شد.