میرزا سید جعفر حسینی از سیاستمداران و دیپلمات های ایران در عصر قاجار است. پدرش «میرزا محمدتقی وزیر» اصلیتی فراهانی داشت و در تبریز زیر دست میرزا بزرگ قائم مقام کار می کرد. وی هرچند وزیر خارجه نشد، ولی در قراردادهای سرحدی و تعیین حدود و ثغور کشور مستقیماً با ترکان عثمانی سینه به سینه بود و از این روی می بایست لقبی در این حد داشته باشد.
... [مشاهده متن کامل]
وی جزء دومین گروه ( ۴۰ نفر ) از ایرانیانی بود که توسط عباس میرزا در سال ۱۸۱۵ میلادی ( ۱۲۳۰ هجری قمری ) جهت تحصیل علم به اروپا فرستاده شد. پس از بازگشت به ایران، به کار تعلیم فنون ریاضی و مهندسی گماشته شد. به واسطهٔ حسن خدمت به لقب مهندس باشی ملقب شد. پس از مدتی به لقب مشیرالدوله سرافراز شد. سپس در بخش امور خارجه مشغول به کار شد. وی در سال ۱۸۳۶ به عنوان سفیر به عثمانی فرستاده شد و تا سال ۱۸۴۲ در این سمت خدمت کرد. پس از آن به دستور امیر کبیر به عنوان نماینده به آذربایجان فرستاده شد و چند ماه بعد در کمیسیون چهارجانبهٔ ( ایران، بریتانیا، روسیه و امپراتوری عثمانی ) جهت تعیین مرزهای ایران و عثمانی حاضر شد. پس از بازگشتش به ایران در سال ۱۸۵۳ مورد بی توجهی میرزا آقاخان نوری جانشین امیر کبیر قرار گرفت و تا زمان برکناری او در سال ۱۸۵۸ سمتی نداشت.
پس از برکناری میرزا آقاخان نوری و برچیده شدن مقام صدارت عظمی و تشکیل شورای دولت، به دستور ناصرالدین شاه به ریاست شورای دولت گماشته شد. متن فرمان شاه بدین شرح است:
چون مشیرالدوله را در صداقت و دولت خواهی بارها آزمایش فرموده ایم و کمال وثوق و اعتماد به کفایت و کاردانی او داریم، علی هذا ریاست شورای دولت را - که از امورات معظمه است - به عهدهٔ کفایت او محول می فرماییم، که در این امر روزبه روز صداقت و دولت خواهی و غیرت خود را به عرصهٔ ظهور رساند و بدان واسطه التفات و مرحمت ما را در حق خود بیفزاید. ششم شهر صفرالمظفر ۱۲۷۵
در سال ۱۲۷۶ ه. ق. با حفظ سمت به عنوان سفیر فوق العاده به بریتانیا فرستاده شد و در ربیع الاول ۱۲۷۷ ( اکتبر ۱۸۶۰ ) به لندن رسید. در ذیحجهٔ ۱۲۷۷ ( ژوئن ۱۸۶۱ ) بریتانیا را از بندر ساوت همپتون ترک گفت. پس از بازگشت به ایران در ۱۲۷۸ ه. ق. با حفظ سمت به عنوان نایب التولیهٔ حرم امام رضا برگزیده شد. وجود دو مأموریت سفارت بریتانیا و نیابت تولیت حرم امام رضا همزمان با عهده داری سمت «ریاست شورای دولت» نشانگر آن است که سمت ریاست شورای دولت تشریفاتی بوده است و اختیارات صدراعظم های گذشته را نداشته است.
... [مشاهده متن کامل]
وی جزء دومین گروه ( ۴۰ نفر ) از ایرانیانی بود که توسط عباس میرزا در سال ۱۸۱۵ میلادی ( ۱۲۳۰ هجری قمری ) جهت تحصیل علم به اروپا فرستاده شد. پس از بازگشت به ایران، به کار تعلیم فنون ریاضی و مهندسی گماشته شد. به واسطهٔ حسن خدمت به لقب مهندس باشی ملقب شد. پس از مدتی به لقب مشیرالدوله سرافراز شد. سپس در بخش امور خارجه مشغول به کار شد. وی در سال ۱۸۳۶ به عنوان سفیر به عثمانی فرستاده شد و تا سال ۱۸۴۲ در این سمت خدمت کرد. پس از آن به دستور امیر کبیر به عنوان نماینده به آذربایجان فرستاده شد و چند ماه بعد در کمیسیون چهارجانبهٔ ( ایران، بریتانیا، روسیه و امپراتوری عثمانی ) جهت تعیین مرزهای ایران و عثمانی حاضر شد. پس از بازگشتش به ایران در سال ۱۸۵۳ مورد بی توجهی میرزا آقاخان نوری جانشین امیر کبیر قرار گرفت و تا زمان برکناری او در سال ۱۸۵۸ سمتی نداشت.
پس از برکناری میرزا آقاخان نوری و برچیده شدن مقام صدارت عظمی و تشکیل شورای دولت، به دستور ناصرالدین شاه به ریاست شورای دولت گماشته شد. متن فرمان شاه بدین شرح است:
چون مشیرالدوله را در صداقت و دولت خواهی بارها آزمایش فرموده ایم و کمال وثوق و اعتماد به کفایت و کاردانی او داریم، علی هذا ریاست شورای دولت را - که از امورات معظمه است - به عهدهٔ کفایت او محول می فرماییم، که در این امر روزبه روز صداقت و دولت خواهی و غیرت خود را به عرصهٔ ظهور رساند و بدان واسطه التفات و مرحمت ما را در حق خود بیفزاید. ششم شهر صفرالمظفر ۱۲۷۵
در سال ۱۲۷۶ ه. ق. با حفظ سمت به عنوان سفیر فوق العاده به بریتانیا فرستاده شد و در ربیع الاول ۱۲۷۷ ( اکتبر ۱۸۶۰ ) به لندن رسید. در ذیحجهٔ ۱۲۷۷ ( ژوئن ۱۸۶۱ ) بریتانیا را از بندر ساوت همپتون ترک گفت. پس از بازگشت به ایران در ۱۲۷۸ ه. ق. با حفظ سمت به عنوان نایب التولیهٔ حرم امام رضا برگزیده شد. وجود دو مأموریت سفارت بریتانیا و نیابت تولیت حرم امام رضا همزمان با عهده داری سمت «ریاست شورای دولت» نشانگر آن است که سمت ریاست شورای دولت تشریفاتی بوده است و اختیارات صدراعظم های گذشته را نداشته است.
