جشنواره بارانکیا

جشنواره بارانکیا ( اسپانیایی: Carnaval de Barranquilla ) یکی از مهم ترین جشن های فولکلور کلمبیا و یکی از بزرگ ترین کارناوال های جهان است. قدمت این جشنواره به سدهٔ نوزدهم میلادی بازمی گردد.
چهار روز قبل از هفته مقدس، بارانکیا میزبان گردشگرانی از کلمبیا و سراسر دنیاست که برای لذت بردن از چهار روز جشن باشکوه، به ساکنان این شهر می پیوندند. در طول جشنواره و با آغاز رقص های خیابانی، رژهٔ بالماسکه و شلوغ شدن شهر، فعالیت های روزمره در بارانکیا کنار گذاشته می شود.
جشنوراه بارانکیا شامل رقص های بومی و همین طور رقص های بین المللی از جمله پالوتِئو اسپانیایی - رقص چوب و روبان - و نوعی رقص آفریقایی موسوم به رومبای کنگو است. بسیاری از سبک های موسیقی کلمبیایی نیز اجرا می شوند که برجسته ترین آن ها موسیقی کامبیا است. در سال ۲۰۰۲ این جشنواره توسط کنگره ملی کلمبیا، به عنوان شاهکار فرهنگی ملت معرفی شد. همچنین یونسکو در ۷ نوامبر ۲۰۰۳، آن را یکی از شاهکارهای میراث شفاهی و ناملموس بشریت اعلام کرد. [ ۱]
جشنواره از شنبهٔ قبل از چهارشنبه خاکستر، با نبرد گل ها ( اسپانیایی: La Batalla de Flores ) آغاز شده، سپس در روزهای یکشنبه و دوشنبه با رژهٔ بزرگ ( اسپانیایی: La Gran Parada ) همراه با جشنوارهٔ ارکستر گروه های لاتین و حوزهٔ کارائیب ادامه پیدا می کند. در روز سه شنبه نیز، جشنواره بارانکیا با مراسم نمادین سوگواری مرگ خوزلیتو به پایان می رسد. خوزلیتو یک شخصیت نمادین است که از ابتدا تا انتهای جشنواره، در بیرون از خانه به رقص و پایکوبی می پردازد. در روز سه شنبه، مردم در خیابان او را بیهوش پیدا کرده و گمان می کنند که مرده است؛ بنابراین او را تشییع کرده و در تابوت می گذارند. در همین حین و در میان اشک و آه مردم، خوزلیتو با فریاد از خواب بیدار می شود. شاهدان در صحنه نیز فریاد می زنند: «او نمرده بود، داشت مهمانی می کرد. »[ ۲]
منشأ این نمایش نامشخص است اما افسانه ای وجود دارد که وضعیت خوزلیتو را به نیکلاس آریزا، کالسکه سواری در ابتدای قرن بیستم نسبت می دهد. [ ۳]