واژه "دی" از مصدر "دا" که در اوستا، پارسی باستان و سانسکریت به معنای آفریدن، ساختن، و بخشیدن است، گرفته شده. "دی" که به معنای "آفریننده" است، صفت اهورامزدا، خدای بزرگ آیین زرتشتی و یکی از نام های اوست. از این رو دی ماه نزد زرتشتیان جنبه نیایشی داشته و از اهمیّت زیادی برخوردار بوده است. پارسیان به در این ماه گرد هم می آمدند تا اهورامزدا را سپاس گفته و بزرگی و یگانگی اش را بستایند.
... [مشاهده متن کامل]
در روزهای دوّم، نهم و هفدهم دی ماه در تقویم زرتشتی، نام روز و ماه یکی بوده است، و ایرانیان قدیم از دیر باز، این روز را جشن گرفته و آن را جشن دیگان می نامیدند.
در ایران باستان نخستین جشن دیگان، در ماه دی یعنی روز اورمزد از ماه دی، خرم روز نیز نام داشته است. در این روز که روِز پس از شب چله، یعنی بزرگترین شب سال بوده است، پادشاه کشور و حاکِم شهر، دیدار عمومی با مردم داشته اند. اکنون نیز زرتشتیان در برخی از شهر ها و روستاها، یکی از روزهای دی، در ماه دی و یا همۀ آن را جشن می گیرند. همانند جشن های ماهیانه دیگر، کوشش می کنند تا در محل های عمومی مانند تالار آدریان و آتشکده گرد هم آیند و جشن دیگان را با سرور و شادمانی برگزار کنند.
در دل سرمای زمستانی، همراه با جشن دیگان، ایرانیان گرد هم می آمدند تا به سنّت پارسی، دست افشان و پای کوبان، شاد و خندان، گرما بخش روز و شب سرد زمستانی یکدیگر باشند. چرا که درکنار هم بودن و با هم بودن نه تنها باعث غلبه بر سرمای سخت زمستان و راه ندادن ترس از تاریکی به دل می شده است، بلکه نمایانگر سنّت زیبای ایرانی گرد هم زندگی را به جشن نشستن و دیگر دوستی می باشد.
بی شک یکی از رموز خوشبختی ایرانیان از دیر باز تا کنون، با هم بودن و در کنار هم بودن است، همبستگی ای که به پارسیان این قدرت را می دهد که هراسی از تاریکی و سرما در دل راه ندهند و تاریکی و سردی را با شور و حرارت دوستی ها و گرد هم آمدن ها گرمی بخشند.
شاید دلیل این که یکی شدن نام روز و ماه در دی ماه بر خلاف ماه های دیگر سال سه بار اتّفاق می افتد تاکید آیین کهن ایرانی به اهمیّت با هم بودن ها و در کنار هم بودن ها بوده است. پیامی از گذشتگان که اگر امروز هم زندگی مان را بر آن اساس، استوار کنیم احساس خوشبختی و تعّلق برایمان ببار خواهد آورد
... [مشاهده متن کامل]
در روزهای دوّم، نهم و هفدهم دی ماه در تقویم زرتشتی، نام روز و ماه یکی بوده است، و ایرانیان قدیم از دیر باز، این روز را جشن گرفته و آن را جشن دیگان می نامیدند.
در ایران باستان نخستین جشن دیگان، در ماه دی یعنی روز اورمزد از ماه دی، خرم روز نیز نام داشته است. در این روز که روِز پس از شب چله، یعنی بزرگترین شب سال بوده است، پادشاه کشور و حاکِم شهر، دیدار عمومی با مردم داشته اند. اکنون نیز زرتشتیان در برخی از شهر ها و روستاها، یکی از روزهای دی، در ماه دی و یا همۀ آن را جشن می گیرند. همانند جشن های ماهیانه دیگر، کوشش می کنند تا در محل های عمومی مانند تالار آدریان و آتشکده گرد هم آیند و جشن دیگان را با سرور و شادمانی برگزار کنند.
در دل سرمای زمستانی، همراه با جشن دیگان، ایرانیان گرد هم می آمدند تا به سنّت پارسی، دست افشان و پای کوبان، شاد و خندان، گرما بخش روز و شب سرد زمستانی یکدیگر باشند. چرا که درکنار هم بودن و با هم بودن نه تنها باعث غلبه بر سرمای سخت زمستان و راه ندادن ترس از تاریکی به دل می شده است، بلکه نمایانگر سنّت زیبای ایرانی گرد هم زندگی را به جشن نشستن و دیگر دوستی می باشد.
بی شک یکی از رموز خوشبختی ایرانیان از دیر باز تا کنون، با هم بودن و در کنار هم بودن است، همبستگی ای که به پارسیان این قدرت را می دهد که هراسی از تاریکی و سرما در دل راه ندهند و تاریکی و سردی را با شور و حرارت دوستی ها و گرد هم آمدن ها گرمی بخشند.
شاید دلیل این که یکی شدن نام روز و ماه در دی ماه بر خلاف ماه های دیگر سال سه بار اتّفاق می افتد تاکید آیین کهن ایرانی به اهمیّت با هم بودن ها و در کنار هم بودن ها بوده است. پیامی از گذشتگان که اگر امروز هم زندگی مان را بر آن اساس، استوار کنیم احساس خوشبختی و تعّلق برایمان ببار خواهد آورد