جزی
لغت نامه دهخدا
جزی. [ ج ِ زا ] ( ع اِ ) ج ِ جِزْیه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( تاج العروس ). رجوع به جُزی ̍ شود.
جزی. [ ج َزْ زی ] ( ص نسبی ) نسبت است به جز و آن نام جدی است که بدو نسبت کنند. و نام او محمدبن مروان بن... بود. ( از لباب الانساب ). و رجوع به جزی محمدبن مروان بن ثوبان شود. || و نیز نسبت است به جز از قرای اصفهان. ( از لباب الانساب ). و رجوع به جزی محمدبن ادریس شود.
جزی. [ ج ُ زَی ی ] ( اِخ ) نام مردی. ( منتهی الارب ). ابن جزی بلنسی است که رحلة ابن بطوطه را تلخیص کرده است. ( از تاج العروس ).
جزی. [ ج َزی ی ] ( اِخ ) نام مردی. ( منتهی الارب ). عبداﷲبن مطرف بن شخیر مکنی به ابوجزی و دیگران. ( از تاج العروس ).
جزی. [ ج ِزْی ْ ] ( اِخ ) نام مردی است. ( منتهی الارب ). جزیمةبن جزی صحابیست. دارقطنی گوید: اهل حدیث به کسر جیم خوانند و خطیب گوید: به سکون زاء باشد. ولی جزی بر وزن علی درست است. ( از تاج العروس ). ابوخزیمه سلمی یا اسلمی. وی به روایتی بر پیغمبر اکرم ( ص ) وارد شد و حضرت به او دو جامه پوشاند و به روایت دیگر دو بُرد به او عطا کرد. رجوع به الاصابة فی تمییز الصحابة شود.
جزی. [ ج َزْ زی ] ( اِخ ) محمدبن ادریس رازی حنظلی مکنی به ابوحاتم. وی از مردم قریه ای است به نام جز. او میگفت : «نحن من اهل اصبهان من قریة یقال لها جز». وی بسال 277 هَ. ق. درگذشت. ( از لباب الانساب ).
جزی. [ ج َزْ زی ] ( اِخ ) محمدبن مروان بن ثوبان بن عبدالرحمان بن جزبن بکر. جد وی بکر باابی عبیده جراح به شام وارد شد. او از پدرش روایت کرد و ابن عفیر از وی روایت کند. ( از لباب الانساب ).
جزی ٔ. [ ج َ ] ( ع ص ) طعام جزی ٔ؛ طعام کافی و بسنده. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از متن اللغة ).
فرهنگ فارسی
طعام جزی : طعام کافی و بسنده
گویش مازنی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید