جرالدین سو پیج ( به انگلیسی: Geraldine Sue Page، ۲۲ نوامبر ۱۹۲۴ – ۱۳ ژوئن ۱۹۸۷ ) بازیگر آمریکایی بود. پیج با حرفه ای که چهار دهه در سینما، تلویزیون و تئاتر به طول انجامید، جوایز گوناگونی را دریافت کرد، مثلاً یک جایزه اسکار، یک جایزه بفتا، دو جایزه امی ساعات پربیننده و دو جایزه گلدن گلوب؛ وی چهار بار هم نامزد جایزه تونی شد.
پیج که از اهالی شهر کرکسویل در ایالت میزوری بود، در مؤسسه هنر شیکاگو زیر نظر یوتا هیگن و لی استراسبرگ در نیویورک تحصیل کرد؛ پس از فارغ التحصیلی، وی در فیلم وسترن هوندو ( ۱۹۵۳ ) به نقش آفرینی پرداخت، این نخستین باری بود که نام پیج در تیتراژ یک فیلم ذکر می شد، او به خاطر بازی در این فیلم برای نخستین بار نامزد یک اسکار برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. در دورهٔ مک کارتیسم، او در فهرست سیاه هالیوود قرار گرفت چون با هیگن ارتباط داشت و به مدت هشت سال، در فیلم ها حضور نیافت. پیج به حضور در تلویزیون و تئاتر ادامه داد و برای نخستین بار، به خاطر اجرایش در پرنده شیرین جوانی ( ۱۹۵۹–۶۰ ) نامزد جایزهٔ تونی شد، او همین نقش را در اقتباس سینمایی ۱۹۶۲ آن تکرار کرد و برای دومی هم برندهٔ یک گلدن گلوب شد.
او برای نقش هایش در تابستان و دود ( ۱۹۶۱ ) ( یک جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر زن – فیلم درام دیگر ) ، تو اکنون یک پسر بزرگی ( ۱۹۶۶ ) و پیت و تیلی ( ۱۹۷۲ ) چند بار نامزد جایزهٔ اسکار شد و در ادامه، برای اجرایش در نمایش آدم پوچ فوق العاده ( ۱۹۷۴–۷۵ ) هم نامزد جایزهٔ تونی شد. از حضور او در فیلم های دیگر آن هنگام، می توان به فیلم های تریلر چه بر سر عمه آلیس آمد؟ ( ۱۹۶۹ ) مقابل روث گوردون و فریب خورده ( ۱۹۷۱ ) مقابل کلینت ایستوود اشاره کرد. در ۱۹۷۷، او صداپیشهٔ مادام مدوسا در نجات دهندگان از والت دیزنی شد و در ادامه، نقشی را در صحنه های داخلی ( ۱۹۷۸ ) به کارگردانی وودی آلن ایفا کرد، که برای آن برندهٔ جایزه بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.
پس از ورود پیج به تالار مشاهیر تئاتر آمریکا برای آثار نمایشی اش در ۱۹۷۹، وی با ایفای نقش اصلی در اگنس یزدان ( ۱۹۸۲ ) ، که برایش سومین نامزدی تونی اش را به ارمغان آورد، به برادوی بازگشت. پیج برای نقش هایش در فیلم های پاپ روستای گرینویچ ( ۱۹۸۴ ) و سفر به بانتی فول ( ۱۹۸۵ ) نامزد جایزهٔ اسکار شد، که برای دومی برندهٔ جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شد. پیج در ۱۹۸۷ میان تولید نمایش برادوی روح ملایم در نیویورک درگذشت، که به خاطرش برای بار چهارم نامزد تونی شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپیج که از اهالی شهر کرکسویل در ایالت میزوری بود، در مؤسسه هنر شیکاگو زیر نظر یوتا هیگن و لی استراسبرگ در نیویورک تحصیل کرد؛ پس از فارغ التحصیلی، وی در فیلم وسترن هوندو ( ۱۹۵۳ ) به نقش آفرینی پرداخت، این نخستین باری بود که نام پیج در تیتراژ یک فیلم ذکر می شد، او به خاطر بازی در این فیلم برای نخستین بار نامزد یک اسکار برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. در دورهٔ مک کارتیسم، او در فهرست سیاه هالیوود قرار گرفت چون با هیگن ارتباط داشت و به مدت هشت سال، در فیلم ها حضور نیافت. پیج به حضور در تلویزیون و تئاتر ادامه داد و برای نخستین بار، به خاطر اجرایش در پرنده شیرین جوانی ( ۱۹۵۹–۶۰ ) نامزد جایزهٔ تونی شد، او همین نقش را در اقتباس سینمایی ۱۹۶۲ آن تکرار کرد و برای دومی هم برندهٔ یک گلدن گلوب شد.
او برای نقش هایش در تابستان و دود ( ۱۹۶۱ ) ( یک جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر زن – فیلم درام دیگر ) ، تو اکنون یک پسر بزرگی ( ۱۹۶۶ ) و پیت و تیلی ( ۱۹۷۲ ) چند بار نامزد جایزهٔ اسکار شد و در ادامه، برای اجرایش در نمایش آدم پوچ فوق العاده ( ۱۹۷۴–۷۵ ) هم نامزد جایزهٔ تونی شد. از حضور او در فیلم های دیگر آن هنگام، می توان به فیلم های تریلر چه بر سر عمه آلیس آمد؟ ( ۱۹۶۹ ) مقابل روث گوردون و فریب خورده ( ۱۹۷۱ ) مقابل کلینت ایستوود اشاره کرد. در ۱۹۷۷، او صداپیشهٔ مادام مدوسا در نجات دهندگان از والت دیزنی شد و در ادامه، نقشی را در صحنه های داخلی ( ۱۹۷۸ ) به کارگردانی وودی آلن ایفا کرد، که برای آن برندهٔ جایزه بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.
پس از ورود پیج به تالار مشاهیر تئاتر آمریکا برای آثار نمایشی اش در ۱۹۷۹، وی با ایفای نقش اصلی در اگنس یزدان ( ۱۹۸۲ ) ، که برایش سومین نامزدی تونی اش را به ارمغان آورد، به برادوی بازگشت. پیج برای نقش هایش در فیلم های پاپ روستای گرینویچ ( ۱۹۸۴ ) و سفر به بانتی فول ( ۱۹۸۵ ) نامزد جایزهٔ اسکار شد، که برای دومی برندهٔ جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شد. پیج در ۱۹۸۷ میان تولید نمایش برادوی روح ملایم در نیویورک درگذشت، که به خاطرش برای بار چهارم نامزد تونی شد.
wiki: جرالدین پیج