جدور

لغت نامه دهخدا

جدور. [ ج ُ ] ( ع مص ) برآمدگی و آثار گزیدگی است در گردن خر. ( از شرح قاموس ). جدر بر آوردن خر. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). آبله برآوردن گردن خر. ( از قطر المحیط ). || ( ع اِ ) جمع جَدر، به معنی گیاه ریگی است. ( از اقرب الموارد ). و رجوع به جدر شود. || جمع جدر، در تمام معانی. ( از لسان العرب ). و در بیت زیر به معنی جانب است :
تسقی مَذانب قد طالت ْ عصیفتُها
جدورها من أتی المأمطموم.
لحیانی ( از لسان العرب ).
|| سزاوار. ( مهذب الاسماء، نسخه خطی ). || زمین گود. مغاک. ( یادداشت مؤلف ).

جدور. [ ج َ ] ( ع ص ، اِ ) زمین گود. زمین پست.

جدور. [ ] ( عبری ، اِ ) یا جادر در عبری به معنی برج است. ( صحیفه یوشع 15:58 ). ( از قاموس کتاب مقدس ).

جدور. [ ] ( اِخ ) نام دهی است که در میانه ٔبیت لحم و حبرون واقع است. ( از قاموس کتاب مقدس ).

جدور. [ ] ( اِخ ) شهری است از شهرهای بن یامین. ( اول تواریخ ایام 12:7 ) که همان جادراست که در صحیفه یوشع 12:13 مذکور است. ( از قاموس کتاب مقدس ).

جدور. [ ] ( اِخ ) اسم موضعی است در یهودا و سعیر. ( اول تواریخ ایام 4:39 ). ( از قاموس کتاب مقدس ).

جدور. [ ] ( اِخ ) اسم دو شخص است از [ نواده ] یهودا. ( اول تواریخ ایام 4:4 و 18 ). ( از قاموس کتاب مقدس ).

جدور. [ ] ( اِخ ) نام بن یامنسی که از ذریه شاول بود. ( اول تواریخ ایام 8:31 و 9:37 ). ( از قاموس کتاب مقدس ).

فرهنگ فارسی

نام بن یا منسی که از ذریه شاول بود

پیشنهاد کاربران

بپرس