جدایی تیتو–استالین ( انگلیسی: Tito–Stalin split ) به دنبال درگیری ای که بین رهبران جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی رخ داد منجر به خروج سریع یوگسلاوی از کمینفرم یا دفتر اطلاعات احزاب کمونیست در سال ۱۹۴۸ شد. این شروع دوره ای در تاریخ یوگسلاوی بود که از سال ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۵ به طول انجامید، و توأم با روابطی سرد و با کشمکش و درگیری با اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود.
... [مشاهده متن کامل]
بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم، چندین درگیری بین یوگسلاوی و بلوک غرب رخ داد. پس از جنگ، یوگسلاوی با موفقیت قلمرو ایستریا، و همچنین شهرهای زادار و رییکا را که از دهه ۱۹۲۰ بخشی از ایتالیا را تشکیل می داد، به تصرف خود درآورد. این اقدام برای اسلاوها که عمدتاً کروات ها و اسلوونی ها بودند فایده مستقیم داشت. رهبر یوگسلاوی به دنبال این پیروزی در پی ایجاد قلمروی آزاد تریسته به عنوان یک کشور بود، که با مخالفت متفقین غربی و استالین مواجه شد.
که پیامد آن چندین درگیری مسلحانه بود، به ویژه آنکه هواپیماهای جنگنده یوگسلاوی به هواپیماهای حمل و نقل آمریکایی شلیک کردند و همین باعث انتقاد شدید کشورهای غربی و استالین شد. از سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۸ حداقل چهار هواپیمای آمریکایی مورد اصابت گلوله قرار گرفتند. استالین با این تحریکات مخالف بود، زیرا احساس می کرد اتحاد جماهیر شوروی آمادگی رویارویی زودرس درپی تلفات روسیه بعد از جنگ جهانی دوم را ندارد.
علاوه بر این، تیتو آشکارا به حمایت از کمونیست ها در جنگ داخلی یونان پرداخت، این در حالی بود که استالین فاصله خود را در عدم حمایت بر اساس توافقنامه با وینستون چرچیل حفظ کرد. تیتو قصد داشت آلبانی و یونان را در همکاری با جمهوری خلق بلغارستان جذب کند، و بدینوسیله تیتو یک بلوک قدرتمند اروپای شرقی را خارج از کنترل مسکو تأسیس کرد. استالین نتوانست آن تهدید را تحمل کند.
پس از مرگ استالین و نفی سیاستهای او توسط نیکیتا خروشچف، صلح با تیتو برقرار شد و یوگسلاوی دوباره در بین الملل کشورهای سوسیالیستی برادر پذیرفته شد. با این حال، روابط دو کشور شوروی و یوگسلاوی هرگز به طور کامل بازسازی نشد. یوگسلاوی ادامه راه استقلال را در برابر سیاست های جهانی پیش می برد تا آن را تحت تأثیر قرار دهد، و مانع از تأثیر غرب و شرق می شد. ارتش مردمی یوگسلاوی به طور رسمی دو برنامه دفاعی را پیش می برد، یکی در مقابل حمله ناتو و دیگری در برابر حمله پیمان ورشو.
... [مشاهده متن کامل]
بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم، چندین درگیری بین یوگسلاوی و بلوک غرب رخ داد. پس از جنگ، یوگسلاوی با موفقیت قلمرو ایستریا، و همچنین شهرهای زادار و رییکا را که از دهه ۱۹۲۰ بخشی از ایتالیا را تشکیل می داد، به تصرف خود درآورد. این اقدام برای اسلاوها که عمدتاً کروات ها و اسلوونی ها بودند فایده مستقیم داشت. رهبر یوگسلاوی به دنبال این پیروزی در پی ایجاد قلمروی آزاد تریسته به عنوان یک کشور بود، که با مخالفت متفقین غربی و استالین مواجه شد.
که پیامد آن چندین درگیری مسلحانه بود، به ویژه آنکه هواپیماهای جنگنده یوگسلاوی به هواپیماهای حمل و نقل آمریکایی شلیک کردند و همین باعث انتقاد شدید کشورهای غربی و استالین شد. از سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۸ حداقل چهار هواپیمای آمریکایی مورد اصابت گلوله قرار گرفتند. استالین با این تحریکات مخالف بود، زیرا احساس می کرد اتحاد جماهیر شوروی آمادگی رویارویی زودرس درپی تلفات روسیه بعد از جنگ جهانی دوم را ندارد.
علاوه بر این، تیتو آشکارا به حمایت از کمونیست ها در جنگ داخلی یونان پرداخت، این در حالی بود که استالین فاصله خود را در عدم حمایت بر اساس توافقنامه با وینستون چرچیل حفظ کرد. تیتو قصد داشت آلبانی و یونان را در همکاری با جمهوری خلق بلغارستان جذب کند، و بدینوسیله تیتو یک بلوک قدرتمند اروپای شرقی را خارج از کنترل مسکو تأسیس کرد. استالین نتوانست آن تهدید را تحمل کند.
پس از مرگ استالین و نفی سیاستهای او توسط نیکیتا خروشچف، صلح با تیتو برقرار شد و یوگسلاوی دوباره در بین الملل کشورهای سوسیالیستی برادر پذیرفته شد. با این حال، روابط دو کشور شوروی و یوگسلاوی هرگز به طور کامل بازسازی نشد. یوگسلاوی ادامه راه استقلال را در برابر سیاست های جهانی پیش می برد تا آن را تحت تأثیر قرار دهد، و مانع از تأثیر غرب و شرق می شد. ارتش مردمی یوگسلاوی به طور رسمی دو برنامه دفاعی را پیش می برد، یکی در مقابل حمله ناتو و دیگری در برابر حمله پیمان ورشو.
