سازوکارهای جدایی تولیدمثلی ( به انگلیسی: Reproductive isolation ) مجموعه ای از سازوکارهای تکاملی، رفتارها و فرآیندهای فیزیولوژیکی حیاتی برای گونه زایی است. آنها از تولید نسل از اعضای گونه های مختلف جلوگیری می کنند یا از عقیم بودن فرزندان اطمینان می دهند. این موانع با کاهش شارش ژنی بین گونه های مرتبط، یکپارچگی یک گونه را حفظ می کنند. [ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴]
سازوکار جدایی تولیدمثل به روش های مختلفی طبقه بندی شده است. جانورشناس ارنست مایر مکانیسم های جداسازی تولیدمثلی را در دو دسته کلی طبقه بندی کرد: پیش زیگوتیک برای آن هایی که قبل از لقاح عمل می کنند ( یا پیش از جفت گیری دربارهٔ جانوران ) و پس زیگوتیک برای کسانی که بعد از آن عمل می کنند. [ ۵] سازوکارهای از نظر ژنتیکی کنترل می شوند و می توانند در گونه هایی که پراکنش جغرافیایی آن ها همپوشانی دارند ( گونه زایی هم بوم ) یا جداگانه هستند ( گونه زایی ناهمجا ) پدیدار شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسازوکار جدایی تولیدمثل به روش های مختلفی طبقه بندی شده است. جانورشناس ارنست مایر مکانیسم های جداسازی تولیدمثلی را در دو دسته کلی طبقه بندی کرد: پیش زیگوتیک برای آن هایی که قبل از لقاح عمل می کنند ( یا پیش از جفت گیری دربارهٔ جانوران ) و پس زیگوتیک برای کسانی که بعد از آن عمل می کنند. [ ۵] سازوکارهای از نظر ژنتیکی کنترل می شوند و می توانند در گونه هایی که پراکنش جغرافیایی آن ها همپوشانی دارند ( گونه زایی هم بوم ) یا جداگانه هستند ( گونه زایی ناهمجا ) پدیدار شوند.
wiki: جدایی تولیدمثلی