جداشدگی شبکیه

جداشدگی شبکیه یا پارگی شبکیه ( بافت گیرنده نور در پشت چشم ) از سایر بافت های چشم. این عارضه در همه سنین و هر دو جنس دیده می شود. جداشدگی شبکیه یک وضعیت اورژانسی است. [ ۱] علایم شامل افزایش تعداد مگسکها و جرقه های نور و بدتر شدن میدان دید در بخش خارجی است که این کار می تواند مانند پوشاندن یک پرده بر روی میدان دید تشبیه شود. جدا شدگی پرده شبکیه زمانی رخ می دهد که شبکیه از محل طبیعی خود کنده شود. زمانی که پرده شبکیه جدا شود، عملکرد آن مختل شده و در نتیجه بینائی فرد تار می شود یعنی مثل اینکه فیلم داخل دوربین از محل خود رها شود. در ۷ درصد موارد برای هر دو چشم اتفاق می افتد. جدا شدگی پرده شبکیه مشکل بسیار مهمی تلقی می شود زیرا در صورت عدم درمان، تقریباً در همه موارد منجر به کوری خواهد شد. [ ۲]
علایم زیر معمولاً در یک چشم رخ می دهد، ولی گاهی هر دو چشم درگیرند:
• جرقه های نورانی در میدان بینایی ( درخش بینی )
• نقاط شناور در میدان بینایی
• تاری دید
• موج دار دیدن تصاویر ( گاهی )
• از دست دادن تدریجی بینایی. از آنجا که این حالت بسیار آهسته بروز می کند بیمار ممکن است متوجه آن نگردد.
عدم وجود درد. [ ۱]
عوامل خطرآفرین در جداشدگی شبکیه شامل نزدیک بینی شدید و وجود سوراخ در شبکیه و آسیب دیدگی و سابقه خانوادگی و همچنین سابقه عمل آب مروارید است.
عوارض جداشدگی شبکیه را می توان با توجه به علایم خطر کاهش داد. مؤثرترین روش جلوگیری و کاهش خطر از طریق آموزش علایم اولیه و تشویق افراد به معاینه توسط چشم پزشک در صورت داشتن علایم جداشدگی پشتی زجاجیه است. معاینات اولیه اجازه می دهد تا سوراخهای شبکیه شناسایی شود که می توان آن ها را با لیزر یا سرمادرمانی درمان کرد این امر خطر جداشدگی شبکیه را کاهش می دهد به همین دلیل در مقررات حاکم در برخی ورزشها معاینات منظم چشم ضروری است.
جداشدگی شبکیه ناشی از آسیب بدنی در ورزشهای با ضرب بالا یا با سرعت بالا اتفاق می افتد با وجوداین که برخی توصیه می کنند که از فعالیت های افزایش دهنده فشار در چشم مانند غواصی و چتربازی احتراز شود اما دلایل کمی برای پشتیبانی این توصیه خصوصاً در افراد عادی وجود دارد با وجود این چشم پزشکان به افراد با نزدیک بینی شدید توصیه می کنند از فعالیت هایی که پتانسیل ایجاد آسیب یا افزایش فشار داخل یا روی چشم را دارند خودداری کنند.