جداسازی شالوده یا سامانه جداسازی شالوده ( به انگلیسی: Base Isolation System ) یکی از روش های رایج محافظت سازه در برابر نیروهای زلزله است. این سیستم، عبارت است از مجموعه ای از اعضای سازه ای که باید یک ابرسازه را از زیربنایش که بر روی یک زمین در حال لرزش قرار گرفته است، به طور اساسی جدا کرده تا یک ساختمان یا یک سازه غیرساختمانی را به خوبی در مقابل زمین لرزه حفظ کند.
جداسازی بستر، بهترین روش در مهندسی زمین لرزه بوده و مربوط به فن آوری های کنترل لرزش سازه ای غیرفعال است. این بدین معنا است که یک سازه ساختمانی یا غیرساختمانی را با یک طراحی صحیح اولیه یا اصلاحات و تغییرات ثانوی، می توان در برابر اثرات زلزله محافظت کرد. در برخی از موارد، استفاده از این سیستم، کارآیی سازه در مقابل زمین لرزه و پایایی آن را در برابر زلزله، به طور قابل توجهی، افزایش می دهد. برخلاف باور عموم مردم، به کار بردن جداسازی شالوده، باعث ضدزلزله شدن یک ساختمان نمی شود.
سامانه جداسازی شالوده، شامل واحدهای جداسازی و اجزاء جداسازی می شود که:
• واحدهای جداسازی، اعضای اساسی سامانه جداسازی شالوده به حساب آمده و وظیفه تأمین کردن اثر جدایش یادشده را در سازه های ساختمانی و غیرساختمانی برعهده دارند.
• اجزاء جداسازی نیز عبارتند از اتصالات بین واحدهای جداسازی و بخش هایی که اثر جدایش در آن ها وجود ندارد.
همه واحدهای جداسازی، بر اساس عکس العمل شان در مقابل زمین لرزه، به دو دسته واحدهای برشی و واحدهای لغزشی تقسیم می شوند. نخستین نشانه های استفاده معماران از این نوع سیستم در برابر زلزله، در پاسارگاد ( شهری در ایران باستان ) و در قرن ششم قبل از میلاد مشاهده شده است. این سیستم، از یک پی از جنس سنگ عمیق و پهن و ملات صاف شده ای تشکیل شده است که بر روی پی دیگری از جنس سنگ صاف شده و پهن قرار گرفته است. این دو پی به گونه ای به هم متصل شده اند که صفحه بین شان، به جلو و عقب می لغزد. آن چنان که در یکی از زلزله های رخ داده، این سازه سالم مانده بود.
از این فن آوری، می توان در طراحی سازه و مقاوم سازی در برابر زمین لرزه، بهره جست. برخی از مهم ترین بناهای تاریخی ایالات متحده، همچون تالار شهر پاسادنا، تالار شهر سان فرانسیسکو، تالار شهر سالت لیک و تالار شهر لوس آنجلس با استفاده از همین سامانه، در برابر زلزله مقاوم سازی شده اند. برای این کار، نیاز به ایجاد میان پرده ها و خندق های مستحکمی وجود داشت، تا در برابر واژگون شدن و اثر پی - دلتا ایستادگی کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجداسازی بستر، بهترین روش در مهندسی زمین لرزه بوده و مربوط به فن آوری های کنترل لرزش سازه ای غیرفعال است. این بدین معنا است که یک سازه ساختمانی یا غیرساختمانی را با یک طراحی صحیح اولیه یا اصلاحات و تغییرات ثانوی، می توان در برابر اثرات زلزله محافظت کرد. در برخی از موارد، استفاده از این سیستم، کارآیی سازه در مقابل زمین لرزه و پایایی آن را در برابر زلزله، به طور قابل توجهی، افزایش می دهد. برخلاف باور عموم مردم، به کار بردن جداسازی شالوده، باعث ضدزلزله شدن یک ساختمان نمی شود.
سامانه جداسازی شالوده، شامل واحدهای جداسازی و اجزاء جداسازی می شود که:
• واحدهای جداسازی، اعضای اساسی سامانه جداسازی شالوده به حساب آمده و وظیفه تأمین کردن اثر جدایش یادشده را در سازه های ساختمانی و غیرساختمانی برعهده دارند.
• اجزاء جداسازی نیز عبارتند از اتصالات بین واحدهای جداسازی و بخش هایی که اثر جدایش در آن ها وجود ندارد.
همه واحدهای جداسازی، بر اساس عکس العمل شان در مقابل زمین لرزه، به دو دسته واحدهای برشی و واحدهای لغزشی تقسیم می شوند. نخستین نشانه های استفاده معماران از این نوع سیستم در برابر زلزله، در پاسارگاد ( شهری در ایران باستان ) و در قرن ششم قبل از میلاد مشاهده شده است. این سیستم، از یک پی از جنس سنگ عمیق و پهن و ملات صاف شده ای تشکیل شده است که بر روی پی دیگری از جنس سنگ صاف شده و پهن قرار گرفته است. این دو پی به گونه ای به هم متصل شده اند که صفحه بین شان، به جلو و عقب می لغزد. آن چنان که در یکی از زلزله های رخ داده، این سازه سالم مانده بود.
از این فن آوری، می توان در طراحی سازه و مقاوم سازی در برابر زمین لرزه، بهره جست. برخی از مهم ترین بناهای تاریخی ایالات متحده، همچون تالار شهر پاسادنا، تالار شهر سان فرانسیسکو، تالار شهر سالت لیک و تالار شهر لوس آنجلس با استفاده از همین سامانه، در برابر زلزله مقاوم سازی شده اند. برای این کار، نیاز به ایجاد میان پرده ها و خندق های مستحکمی وجود داشت، تا در برابر واژگون شدن و اثر پی - دلتا ایستادگی کند.
wiki: جداسازی پایه