جخ

( ( در زمان صفویه:
به عطسه نخست: صبر
به عطسه دوم: جَخت
چکیده داستانی از فرهنگ افسانه های مردم ایران ( شاه عباس و سه شرط اژدها ) :
روزی نجار و خیاط و آخوندی، رهسپار دیاری شدند
سپس بین راه خسته شدند و چون می خواستند راهزن به آن ها حمله نکند
نوبتی کِشیش واستادند
نجار چوبی پیدا کرد و از آن یک دختر زیبا تراشید
چون نوبت خیاط رسید، جامه ای زیبا به تن دختر کرد
پس از آن هم نوبت آخوند شد و تا سپیده دم به راز و نیاز با پروردگار سرگرم شد
صبح فرا رسید، دختر اَپیشه ( اَشنوسه، عطسه ) کرد و زنده شد
سپس بین آن ها دعوا سر گرفت و هر سه از آن ها، دختر را برای خود می خواستند، با این که باید صبر می کردند تا دختر خودش برگزیند و از فرصت بدست آمده نهایت بهره را می بردند و با یکدیگر به مهربانی رفتار می کردند
دختر که از بی مهری آن ها دلگیر شد، بی درنگ دوباره اَپیشه ( اَشنوسه، عطسه ) کرد و جان سپرد!
دختر به نجار و خیاط و آخوند یاد داد که زندگی کوتاه هست و ارزش فرصت سوزاندن ندارد و باید در لحظه زندگی کرد!
در باور مردمان کهن اصفهان:
هنگام انجام کاری اگر عطسه کردیم باید صبر کنیم تا بدشگونی برود مگر این که با عطسه دیگر همراه باشد که جَخت یا عجله می کنیم چون خوش یُمن است! ) )

که ) و ( به فرض که ) و. . راتداعی میکرد. مانند:جخ تو راست میگوئی! یا:جخ باور کردم که دراین راه موفق شدی! باتجدیداحترام