جبران ریسک

جبران ریسک یا جبران خطر نظریه ای است که بیان می کند افراد معمولاً رفتار خود را متناسب با سطوح خطر درک شده تنظیم می کنند، در جایی که خطر بیشتری را احساس می کنند بیشتر مراقب هستند و اگر احساس محافظت بیشتری داشته باشند کمتر مراقب هستند. [ ۱] اگرچه اثر جبران ریسک معمولاً در مقایسه با نوآوری های ایمنی کوچک است، اما این اثر می تواند منجر به کاهش مزایای نوآوری ها یا حتی افزایش سطح خطرات شود. [ ۲] [ n ۱]
به عنوان مثال، مشاهده شده است که رانندگان خودروهای مجهز به ترمز ضد قفل، به وسیلهٔ نقلیهٔ جلویی نزدیک تر شده اند. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد پدیدهٔ جبران خطر می تواند شکست برنامه های توزیع کاندوم را برای معکوس کردن شیوع HIV توضیح دهد و اینکه کاندوم ها ممکن است مانع از مهار بیماری شوند چراکه افراد حاضر می شوند ریسک رابطهٔ جنسی پرخطر با و بدون کاندوم را بپذیرند.
در مقابل، فضای مشترک یک روش طراحی خیابان شهری است که سعی دارد به صورت آگاهانه سطح ریسک پذیرفته شده و عدم اطمینان را افزایش دهد، به طوری که همراه با کاهش ترافیک، شاهد کاهش تعداد مصدومیت های جدی باشیم.
جبران خطر به اصطلاحِ عام تر سازگاریِ رفتاری مرتبط است. سازگاری رفتاری، همهٔ تغییراتِ رفتاری در پاسخ به اقدامات ایمنی را شامل می شود، خواه جبرانی باشند یا غیرجبرانی. با این حال، از آنجایی که محققان در درجهٔ اول به رفتار انطباقی جبرانی یا منفی علاقه دارند، این اصطلاحات گاهی به جای یکدیگر استفاده می شوند. [ n ۲] نسخهٔ جدیدتری از نظریهٔ جبران خطر در پیِ تحقیقات در زمینهٔ ایمنی جاده ها مطرح شد که طی این تحقیقات ادعا شد بسیاری از مداخلات انجام شده در این زمینه نتوانسته اند به مزایای مورد انتظار دست یابند. پس از آن این نظریه در بسیاری از زمینه های دیگر مورد بررسی قرار گرفته است. [ n ۳] [ n ۴]
کاهش سود پیش بینی شده از مقرراتی که قصد افزایش ایمنی را دارند، گاهی اوقات به عنوان اثر پلتزمن شناخته می شود. این نام گذاری به یاد سام پلتزمن استاد اقتصاد دانشگاه شیکاگو است. پلتزمن مقالهٔ «اثرات مقررات ایمنی خودرو» را در سال ۱۹۷۵ در مجله اقتصاد سیاسی منتشر کرد. او در این مقاله این ایدهٔ بحث برانگیز را پیشنهاد کرد که «اثرات جبرانی ( به دلیل جبران خطر ) تقریباً کامل هستند، به طوری که مقررات باعث کاهش مرگ و میر در بزرگراه ها نشده است. »[ ۳] پلتزمن ادعا کرد که این نظریه را در دهه ۱۹۷۰ ایجاد کرده است، اما از آن برای مخالفت با الزامات تجهیزات ایمنی در قطارها در قرن نوزدهم استفاده شد. تجزیه و تحلیل مجدد داده های اصلی او، خطاهایِ متعددی پیدا کرد و مدل او نتوانست نرخ مرگ و میر قبل از اعمال مقررات را پیش بینی کند. [ ۴] به گفته پلتزمن، مقررات در بهترین حالت بی فایده هستند و در بدترین حالت معکوس عمل می کنند. [ ۵] [ n ۵] پلتزمن دریافت که سطح جبران خطر در پاسخ به مقررات ایمنی بزرگراه در مطالعه اولیه کامل بود. اما «نظریه پلتزمن میزان رفتار جبرانی ریسک را پیش بینی نمی کند». کار تجربی بیشتر نشان می دهد که این اثر در بسیاری از زمینه ها وجود دارد، اما عموماً کمتر از نیمی از تأثیر مستقیم را جبران می کند. [ n ۶] در ایالات متحده، سرانهٔ تلفات ناشی از وسایل نقلیه موتوری پس از آغاز مقررات در دهه ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۲ بیش از پنجاه درصد کاهش یافت. استانداردهای ایمنی وسایل نقلیه بیشترین تأثیر را در این کاهش داشتند و پس از آن قوانین استفاده از کمربند ایمنی، تغییرات در حداقل سن نوشیدن و کاهش در رانندگی نوجوانان جای گرفتند.