جایزه باگوتا ( ایتالیایی: Premio Bagutta ) یک جایزه ادبی ایتالیایی است که هر ساله به نویسندگان این کشور اعطا می شود. این جایزه در سال ۱۹۲۶ در میلان بنیان گذاشته شد و نخستین جایزه در سال ۱۹۲۷ به جووانی باتیستا آنجولتی تعلق گرفت.
ایده تاسیس این جایزه توسط هنرمندانی که از مشتریان ثابت اغذیه فروشی باگوتا در میلان بودند، مطرح شد. در شب ۱۱ نوامبر ۱۹۲۶، این جمع هنرمند پس از آنکه تصمیم گرفتند اولین جایزه ادبی ایتالیایی را به وجود آوردند، نام محل تولدش را بر روی آن گذاشتند. به تدریج در طول سال ها، این جایزه به لطف هیئت داورانی که جملگی از مهم ترین اهالی ادب شهر بودند، مهم و ارزشمند شد. [ ۱]
نخستین بار این ریکاردو باکلی نویسنده ایتالیایی بود که اغذیه فروشی باگوتا را محل مناسبی برای صرف شام با دوستان و بحث درباره کتاب ها دانست. پس از آنکه تعداد زیادی از اهالی هنر و ادب به او ملحق شدند، آنها شروع کردند به گرفتن جریمه از آخرین فردی که به سر قرار صرف شام می رسید و یا غیبت می کرد. در ابتدا وجوهی که به این ترتیب جمع آوری می شد را صرف امور متفرقه می کردند، اما در غروب یازدهم نوامبر ۱۹۲۶، گروه یازده نفره متشکل از هنرمندان، نویسندگان و روزنامه نگاران ( ریکاردو باکلی، اوریو ورگانی، آدولفو فرنسی، پائولو مونلی، جینو اسکارپا، ماریو ولانی مارکی، اوتاویو استفنینی، لوئیجی بونلی، ماریو الساندرینی، آنتونیو ورتی و آنتونیو نیکودمی ) تصمیم گرفتند از این وجوه برای تاسیس یک جایزه ادبی که خودشان هیئت داوران آن باشند، بهره بگیرند. [ ۲] اینچنین بود که آنها نام این اغذیه فروشی را بهترین گزینه برای نامگذاری جایزه دانستند و جایزه باگوتا متولد شد.
به جز باکلی و مونلی که اخیراً کتابی موفق را منتشر کرده بودند، سایر اعضای گروه بسیار ناشناخته بودند. همانطور که مونلی نوشت، آنها گروهی ناهمگون را تشکیل دادند که شامل «دو روزنامه نگار، دو نقاش، یک وکیل، یک نمایشنامه نویس، سه ادیب و یک شیک پوش» بود. بنابراین، آنها به معنای دقیق آن، منتقد به شمار نمی آمدند، بلکه افرادی فرهیخته با شخصیتی مستقل بودند. در واقع این میل به استقلال باعث شد که بنیانگذاران، جایزه را بین سالهای ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۶ به تعلیق درآوردند تا تحت فشار رژیمی که برخی از آنان طرفدارش بودند، قرار نگیرند. [ ۳]
در آن دوران، انتقاداتی به اعضای هیئت داوران، و یا آثار و نویسندگان برگزیده، وارد می شد. جایزه از یکسو موافقان و مخالفانی داشت، اما از دیگر سو، برخی منتقد روند اعطای جایزه بودند. آنها باگوتا را جایزه «کهنسالان» می دانستند، چرا که معتقد بودند کارکرد جایزه به جای کشف استعدادهای جوان، صرفا به تقدیرنامه ای برای ادای احترام به نویسندگان معتبر و شناخته شده، بدل گشته است. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایده تاسیس این جایزه توسط هنرمندانی که از مشتریان ثابت اغذیه فروشی باگوتا در میلان بودند، مطرح شد. در شب ۱۱ نوامبر ۱۹۲۶، این جمع هنرمند پس از آنکه تصمیم گرفتند اولین جایزه ادبی ایتالیایی را به وجود آوردند، نام محل تولدش را بر روی آن گذاشتند. به تدریج در طول سال ها، این جایزه به لطف هیئت داورانی که جملگی از مهم ترین اهالی ادب شهر بودند، مهم و ارزشمند شد. [ ۱]
نخستین بار این ریکاردو باکلی نویسنده ایتالیایی بود که اغذیه فروشی باگوتا را محل مناسبی برای صرف شام با دوستان و بحث درباره کتاب ها دانست. پس از آنکه تعداد زیادی از اهالی هنر و ادب به او ملحق شدند، آنها شروع کردند به گرفتن جریمه از آخرین فردی که به سر قرار صرف شام می رسید و یا غیبت می کرد. در ابتدا وجوهی که به این ترتیب جمع آوری می شد را صرف امور متفرقه می کردند، اما در غروب یازدهم نوامبر ۱۹۲۶، گروه یازده نفره متشکل از هنرمندان، نویسندگان و روزنامه نگاران ( ریکاردو باکلی، اوریو ورگانی، آدولفو فرنسی، پائولو مونلی، جینو اسکارپا، ماریو ولانی مارکی، اوتاویو استفنینی، لوئیجی بونلی، ماریو الساندرینی، آنتونیو ورتی و آنتونیو نیکودمی ) تصمیم گرفتند از این وجوه برای تاسیس یک جایزه ادبی که خودشان هیئت داوران آن باشند، بهره بگیرند. [ ۲] اینچنین بود که آنها نام این اغذیه فروشی را بهترین گزینه برای نامگذاری جایزه دانستند و جایزه باگوتا متولد شد.
به جز باکلی و مونلی که اخیراً کتابی موفق را منتشر کرده بودند، سایر اعضای گروه بسیار ناشناخته بودند. همانطور که مونلی نوشت، آنها گروهی ناهمگون را تشکیل دادند که شامل «دو روزنامه نگار، دو نقاش، یک وکیل، یک نمایشنامه نویس، سه ادیب و یک شیک پوش» بود. بنابراین، آنها به معنای دقیق آن، منتقد به شمار نمی آمدند، بلکه افرادی فرهیخته با شخصیتی مستقل بودند. در واقع این میل به استقلال باعث شد که بنیانگذاران، جایزه را بین سالهای ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۶ به تعلیق درآوردند تا تحت فشار رژیمی که برخی از آنان طرفدارش بودند، قرار نگیرند. [ ۳]
در آن دوران، انتقاداتی به اعضای هیئت داوران، و یا آثار و نویسندگان برگزیده، وارد می شد. جایزه از یکسو موافقان و مخالفانی داشت، اما از دیگر سو، برخی منتقد روند اعطای جایزه بودند. آنها باگوتا را جایزه «کهنسالان» می دانستند، چرا که معتقد بودند کارکرد جایزه به جای کشف استعدادهای جوان، صرفا به تقدیرنامه ای برای ادای احترام به نویسندگان معتبر و شناخته شده، بدل گشته است. [ ۳]
wiki: جایزه باگوتا