جای ماندن. [ دَ ] ( مص مرکب ) بجای ماندن رها کردن. ترک گفتن. باقی گذاشتن : و چندین ولایت بشمشیر گرفته ایم و سخت با نامست ، آخر فرع است و دل در فرع بستن و اصل را بجای ماندن محال است. ( تاریخ بیهقی ص 18 ). و ایشان بسیج رفتن کردند چگونگی آن و بدرگاه رسیدن را بجای ماندم که نخست فریضه بود راندن. ( تاریخ بیهقی ص 11 ).
