جاگه

لغت نامه دهخدا

جاگه. [گ َهَْ ] ( اِ مرکب ) مخفف جایگه. جایگاه :
کرد کنج عزلت این جاگه قبول
او شنید این جایگه گفت رسول.

عطار.

جایگاه

=جایگاه

( جاگَه ) جایگاه؛ مکان

جاگه در زبان لارستانی ( اَچُمی ) یعنی رختخواب یعنی جای گا. . ی. . دن حالا من خیلی بی ادبی گفتم ولی ریشه در این دارد

جاگه در فارسی دری به معنای رختخواب و جای خوابیدن است.

جاگه در گویش تاتی یعنی اینجا.