جاویدان خرد

در صحت انتساب این اثر به مسکویه تردید نیست ، زیرا در آن ( 1358 ش ، ص 25 ) از کتاب دیگرش ، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق * ، یاد کرده و یاقوت حموی ( متوفی 624؛ ج 2، ص 496 ) نیز این کتاب را جزو مؤلفات وی ذکر نموده است . زبان این اثر عربی است و آنچه آقابزرگ طهرانی ( ج 1، ص 25، ج 5، ص 78 ) و خوانساری ( ج 1، ص 255 ) در بارة فارسی بودن آن گفته اند، ظاهراً مربوط به ترجمه ای عربی از جاویدان خرد هوشنگ ( رجوع کنید به ادامة مقاله ) است که مسکویه آن را به فارسی برگردانده است . این ترجمه اکنون در دست نیست ( آقابزرگ طهرانی ، ج 22، ص 205؛ نیز رجوع کنید به امین ، ج 3، ص 160 ) . محمد اَرْکون ( مسکویه ، 1355 ش ، مقدمه ، ص چهار ) معتقد است که مسکویه این اثر را پس از کتاب تهذیب الاخلاق و تجارب الامم نوشته و تاریخ اتمام نگارش آن بین 376 تا 382 است . البته مسکویه ( 1358 ش ، ص 5 ) خود تصریح کرده که از جوانی در اندیشة تدوین این اثر بوده است . او در استطالة الفهم جاحظ ( متوفی 255 ) ــ اثری که اکنون در دست نیست و تنها مسکویه از وجود آن خبر داده است ــ وصف جاویدان خرد هوشنگ را خوانده و در جستجوی آن بوده و سرانجام آن را نزد موبد موبدان فارس یافته است ( همانجا ) . جاویدان خرد ( نوشتة هوشنگ ) ، وصیتی است از زبان هوشنگ ، از پادشاهان پیشدادی ، که برای فرزندش و پادشاهان پس از خود نوشته و مسکویه ترجمة بخشی از آن را که در اختیار داشته ، در ابتدای کتابش نقل کرده است . سپس وی حِکَم ایران و هند و عرب و روم را به آن افزوده و از باب تسمیة کل به جزء، یا به دلیل اهمیت این بخش ، کتاب خود را جاویدان خرد نامیده است ( مسکویه ، 1359 ش ، مقدمة دانش پژوه ، ص بیست و پنج ؛ محمدی ، ج 1، ص 49، 227 ) . گفتنی است که عنوان الحکمة الخالدة ( قاهره 1952 ) که بَدَوی به این کتاب داده ، جعلی است و در کتاب مسکویه چنین عنوانی نیامده و بدوی خود در مقدمه ( ص 10، 26 ) به عنوان اصلی کتاب ، یعنی جاویدان خرد ، تصریح کرده است .
هدف مسکویه از نگارش این اثر، تربیت و ارشاد نفوسِ جوانان و دوستداران حکمت بوده است . او پس از تدوین تجارب الامم به این نتیجه رسید که عقل در میان ملل گوناگون و در زمانهای مختلف ، به امور مشابهی حکم می کند و به واسطة چنین خردی که ازلی و ابدی است ، بشر می تواند قواعد منطق ، اخلاق ، سیاست و مابعدالطبیعه را باز شناسد و به سعادت نهایی برسد. این مطلب ، که در تهذیب الاخلاق به صورت بحثی و نظری آمده ، در جاویدان خرد در قالب وصایا، حکمتها و رمزها مطرح شده است ( مسکویه ، 1355 ش ، مقدمة ارکون ، ص پنج ، ده ) . مسکویه در این کتاب با بیان عبارات اخلاقی در قالب پند و انتساب آنها به شخصیتهای بزرگ و تکرار پندهای مشابه ، در پی بیدار کردن وجدان اخلاقی و تنظیم رفتارهای اجتماعی است ( رجوع کنید به فوشه کور، ص 11ـ12 ) . کتاب وی مجموعه گفتارهایی بدون ترتیب به نظر می رسد اما در حقیقت او از میان منابعی که در اختیار داشته ، آنچه را با فرهنگ ایرانی و اسلامی تناسب بیشتری داشته ، بر گزیده است ( همان ، ص 21، 40 ) چنانکه از جهت کمّی بیشترین تعداد پندها به مردم عرب و مسلمانان
اختصاص دارد و حکمتهای ایرانیان و رومیان و پندهای نقل شده از حکمای هند در مرتبة بعد قرار دارند.
مطالب این کتاب را می توان از جهت صوری در سه قالب حکمت ، وصیت و تمثیل طبقه بندی کرد: حکمتها همگی جملات اسمیه اند، وصایا گفتارهایی هستند خطاب به کسی یا گروهی ، و تمثیل بهره گرفتن از رمزها و نمادهاست که در لوح قابس ( رجوع کنید به ادامة مقاله ) آمده است ( مسکویه ، 1355 ش ، همان مقدمه ، ص پانزده ـ نوزده ) . از نظر محتوا نیز این کتاب حاوی سه نکتة اساسی است : مبارزه با شهوات و جلوگیری از افراط و تفریط ، مدح عقل و دعوت به علم و معرفت ، و حذر از مال و زن ( عزت ، ج 2، ص 207ـ 208 ) .
این کتاب با پندهای هوشنگِ پیشدادی آغاز شده است . هوشنگ در متون زردشتی نخستین شهریار است و از او با لقب «پَرَذاتَه » یاد شده که معادل اوستایی پیشداد و به معنای نخستین کسی که آیین آورد یا نخستین آفریده است ( کریستن سن ، ج 1، ص 167ـ 168؛ رضی ، ج 4، ص 2370 ) . در متون تاریخی غالباً پیشداد به معنای کسی است که اولین بار به عدل رفتار کرد ( برای نمونه رجوع کنید بهمجمل التواریخ ، ص 24؛ ثعالبی مرغنی ، ص 5 ) .
مسکویه که در تجارب الامم ( ج 1، ص 5 ـ6 ) ، همانند دیگر منابع تاریخی ، ابداع و آموزش بسیاری از امور و صنایع را به هوشنگ نسبت داده ، در جاویدان خرد ( 1358 ش ، ص 5 ) تصریح کرده که هوشنگ در نگارش جاویدان خرد از هیچ کتاب حِکْمی پیش از خود استفاده نکرده است . این متن به زبان پهلوی بوده و مسکویه سرگذشت افسانه آمیز کشف متن پهلوی را در کتاب خود به روایت جاحظ ، و او از واقدی ، آورده است . بنا بر این روایت ، مردی به نام ذوبان ، از حکمای کابل ، که از وجود این کتاب در خزاین ایوان مدائن مطّلع بوده است ، از مأمون ( متوفی 218 ) خواسته بود که آن را به او ببخشند. به دستور خلیفه و به راهنمایی ذوبان ، کتاب را که صدبرگ داشته و در جعبه ای زیر خاک مدفون بوده است ، بیرون آوردند. ذوبان آن را مجموعه ای از حکمت باستان وصف کرده که «گنجور وزیر ایران شهر» از حکمت باستان گردآورده بوده است . به خواهش حسن بن سهل ، برادر فضل بن سهل ملقب به ذوالریاستین ، خضربن علی ( مترجم آثار پهلوی به عربی ) سی برگ آن را به عربی ترجمه کرده و ظاهراً جاحظ همین ترجمه را در کتابش نقل کرده بوده است ( همان ، ص 18ـ22؛ نیز رجوع کنید بهطرطوشی ، ص 445ـ446 ) .
پندهای هوشنگ از نوع پندهای تجربی و عملی است نه دینی ( تفضلی ، ص 208 ) و اغلب شکل دو . . .