جاهلیت جدید

جاهلیّت جدید
توصیف تعمیم یافتۀ جوامع کنونی که شماری از نظریه پردازان اسلام گرا بیان کرده اند. اصطلاح «جاهلیت» در ادبیات اسلامی به دوره ای گفته می شود که منتهی به ظهور اسلام شد و در آن دوره، عرب ها بیشترین فاصلۀ فرهنگی را از ارزش های انسانی و زندگی انسانی داشته اند. اما در نیمه دوم قرن ۲۰، شماری از اسلام گرایان این اصطلاح را از چارچوب زمانی و تاریخی خود بیرون کشیده و به تمدن جدید برآمده از ارزش های غربی اطلاق کرده اند. آنان معتقدند غرب از الگوهای اخلاقی عالی و ارزش های انسانی دور شده و رو به جاهلیت مادی منافی با آموز ه های پیامبران آورده و این مادیت گرایی موجب ویرانی طبیعت، اضطراب اجتماعی، بحران اقتصادی، نزاع سیاسی، و ورشکستگی روحی شده است. از این رو، شماری از اسلام گرایان، تمام جوامع کنونی موجود را در زمین جوامع جاهلی می دانند و وظیفۀ نجات بشریت را بر دوش خود احساس می کنند. گام نخست آنان بیرون بردن خود از این جاهلیت است و در محدودۀ سیاسی، انکار و از بین بردن هر نظام سیاسی ناهماهنگ با شریعت اسلام، لازمه نجات بشریت است؛ زیرا چنین نظامی نه تنها به شریعت اسلام که در حقیقت به مقام الوهیت، بی حرمتی می کند. نظریۀ جاهلیت را در اندیشه های مودودی، سید قطب، حسن البنا، سیدهادی مدرسی و ندوی می توان پی گیری کرد.