جان میلتون کِیج ( به انگلیسی: John Milton Cage ) معروف به جان کِیج ( زادهٔ ۵ سپتامبر ۱۹۱۲ در لس آنجلس – درگذشتهٔ ۱۲ اوت ۱۹۹۲ در نیویورک ) ، از آهنگسازان سدهٔ بیستم آمریکا بود. کِیج آهنگساز، فیلسوف، شاعر، نظریه پرداز موسیقی بود. جان کیج از شاگردان آرنولد شونبرگ و هنری کاول بود. او از تأثیرگذارترین آهنگسازان پس از جنگ دوم جهانی است. نامدارترین اثر او شاید ۴:۳۳ ( چهار دقیقه و سی و سه ثانیه ) باشد که در آن، نوازنده یا نوازندگان، بدون نواختن حتی یک نت، این زمان را روی صحنه در سکوت می گذرانند و حاضران در سالن را به شنیدن صداهای درون سالن دعوت می کنند.
جان کِیج در سال ۱۹۳۸ میلادی، نخستین قطعه اش را برای پیانو ساخت و در ۱۹۵۱ میلادی، گروهی از موسیقی دانان و مهندسان صدا را به کار گرفت تا نخستین قطعهٔ موسیقی را روی نوار مغناطیسی ضبط کنند. [ ۱]
کِیج شاید بیشتر به خاطر آهنگسازی ۳۳ ′۴ که در غیاب صدای عمدی اجرا می شود شهرت دارد. نوازندگانی که کار را ارائه می دهند کاری جز حضور در مدت زمان مشخص شده توسط عنوان ندارند. محتوای ترکیب «چهار دقیقه و ۳۳ ثانیه سکوت» نیست، که غالباً فرض می شود، بلکه بیشتر صداهای محیط است که در هنگام اجرا توسط مخاطب شنیده می شود. چالش این اثر در مورد تعاریف مفروض دربارهٔ موسیقی و تجربه موسیقی، آن را به موضوعی محبوب و بحث برانگیز در موسیقی شناسی و زیبایی شناسی هنر و اجرا تبدیل کرد. کِیج همچنین از پیشگامان پیانوی آماده شده بود ( پیانی که صدای آن توسط اشیایی که بین سیمها یا چکشهای آن قرار گرفته اند تغییر می کند ) ، که برای آن کارهای متعددی در رابطه با رقص و چند قطعه کنسرت نوشت. مشهورترین آنها Sonatas and Interludes است.
معلمان وی شامل هنری کاول ( ۱۹۳۳ ) و آرنولد شوئنبرگ ( ۱۹۳۳ تا ۳۵ ) بودند که هر دو به دلیل ابتکارات بنیادی در موسیقی شناخته شده بودند، اما تأثیرات اصلی کیج در فرهنگ های مختلف آسیای شرقی و جنوبی بود. کیج از طریق مطالعات فلسفه هند و بودیسم ذن در اواخر دهه ۱۹۴۰ به ایدهٔ موسیقی تصادفی یا کنترل شانس رسید که ساخت آن را از سال ۱۹۵۱ آغاز کرد. I Ching، یک ابزار تصمیم گیری متن کلاسیک چینی باستان، که از عملیات شانس برای پیشنهاد پاسخ به سوالاتی که ممکن است مطرح شود، استفاده می کند، تا پایان عمر به ابزار استاندارد ترکیب کیج تبدیل شد. وی در یک سخنرانی در سال ۱۹۵۷، موسیقی آزمایشی، موسیقی را به عنوان "یک نمایش بی هدف" توصیف کرد که "تصدیقی از زندگی است - نه تلاشی برای بیرون آوردن نظم از هرج و مرج و نه پیشنهاد پیشرفت در آفرینش، بلکه فقط راهی برای بیدار شدن از خواب است. زندگی که ما داریم زندگی می کنیم ".
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجان کِیج در سال ۱۹۳۸ میلادی، نخستین قطعه اش را برای پیانو ساخت و در ۱۹۵۱ میلادی، گروهی از موسیقی دانان و مهندسان صدا را به کار گرفت تا نخستین قطعهٔ موسیقی را روی نوار مغناطیسی ضبط کنند. [ ۱]
کِیج شاید بیشتر به خاطر آهنگسازی ۳۳ ′۴ که در غیاب صدای عمدی اجرا می شود شهرت دارد. نوازندگانی که کار را ارائه می دهند کاری جز حضور در مدت زمان مشخص شده توسط عنوان ندارند. محتوای ترکیب «چهار دقیقه و ۳۳ ثانیه سکوت» نیست، که غالباً فرض می شود، بلکه بیشتر صداهای محیط است که در هنگام اجرا توسط مخاطب شنیده می شود. چالش این اثر در مورد تعاریف مفروض دربارهٔ موسیقی و تجربه موسیقی، آن را به موضوعی محبوب و بحث برانگیز در موسیقی شناسی و زیبایی شناسی هنر و اجرا تبدیل کرد. کِیج همچنین از پیشگامان پیانوی آماده شده بود ( پیانی که صدای آن توسط اشیایی که بین سیمها یا چکشهای آن قرار گرفته اند تغییر می کند ) ، که برای آن کارهای متعددی در رابطه با رقص و چند قطعه کنسرت نوشت. مشهورترین آنها Sonatas and Interludes است.
معلمان وی شامل هنری کاول ( ۱۹۳۳ ) و آرنولد شوئنبرگ ( ۱۹۳۳ تا ۳۵ ) بودند که هر دو به دلیل ابتکارات بنیادی در موسیقی شناخته شده بودند، اما تأثیرات اصلی کیج در فرهنگ های مختلف آسیای شرقی و جنوبی بود. کیج از طریق مطالعات فلسفه هند و بودیسم ذن در اواخر دهه ۱۹۴۰ به ایدهٔ موسیقی تصادفی یا کنترل شانس رسید که ساخت آن را از سال ۱۹۵۱ آغاز کرد. I Ching، یک ابزار تصمیم گیری متن کلاسیک چینی باستان، که از عملیات شانس برای پیشنهاد پاسخ به سوالاتی که ممکن است مطرح شود، استفاده می کند، تا پایان عمر به ابزار استاندارد ترکیب کیج تبدیل شد. وی در یک سخنرانی در سال ۱۹۵۷، موسیقی آزمایشی، موسیقی را به عنوان "یک نمایش بی هدف" توصیف کرد که "تصدیقی از زندگی است - نه تلاشی برای بیرون آوردن نظم از هرج و مرج و نه پیشنهاد پیشرفت در آفرینش، بلکه فقط راهی برای بیدار شدن از خواب است. زندگی که ما داریم زندگی می کنیم ".
wiki: جان کیج