جان کلارک

کلارک در وستورپ، سافک انگلستان چشم به جهان گشود. او مدارک تحصیلی بسیاری ازجمله کارشناسی ارشد در انگلستان و سپس آموزش پزشکی در هلند دریافت کرده است. در سال ۱۶۳۷، کلارک طی جنجال آنتیومیان به مستعمرهٔ خلیج ماساچوست رسید و تصمیم گرفت به همراه تعداد زیادی از تبعیدیان درگیری، به جزیره آکویدنک برود. او یکی از موسسان پورتسموث و نیوپورت، رود آیلند شناخته شد و دومین کلیسای باپتیست آمریکا را در نیوپورت تاسیس کرد. باپتیست ها بدعت گذار تلقی می شدند و فعالیت آن ها در ماساچوست منع شده بود. اما کلارک می خواست مسیر خود را به آنجا هموار کند. او پس از مأموریت به شهر لینن، ماساچوست مدتی را در بوستون زندانی بود. پس از آن که در زندان با کلارک بدرفتاری شد، او به انگلستان بازگشت و کتابی در مورد آزار و اذیت هایی که بر باپتیست ها در ماساچوست روا داشته بودند و اعتقادات مذهبی خود نوشت. مستعمره نوپای رود آیلند نیاز به نماینده ای در انگلستان داشت، بنابراین کلارک بیش از یک دهه در آنجا ماند تا به امور آن مستعمره بپردازد.
مستعمرات دیگر نیوانگلند با رود آیلند دشمنی داشتند و هر دو مستعمرهٔ خلیج ماساچوست و کانکتیکات به قلمروی آن ها تاخته بودند. در سال ۱۶۶۰ و پس از احیای سلطنت در انگلستان، ضروری بود که رود آیلند یک منشور سلطنتی برای محافظت از تمامیت ارضی خود دریافت کند. این وظیفه برعهدهٔ کلارک بود تا چنین سندی را تنظیم کند. او این فرصت را غنیمت شمرد تا آزادی های مذهبی را در قانون بگنجاند، چرا که تا آن موقع در هیچ منشور قانون اساسی این مسئله در نظر گرفته نشده بود. کلارک ده ها نامه و طومار به شاه چارلز دوم نوشت و ماه ها با کانکتیکات در مورد مرزهای قلمرو مذاکره کرد. سرانجام منشور سلطنتی رود آیلند را تنظیم و به پادشاه تقدیم کرد و در ۸ ژوئیه ۱۶۶۳ با مُهر پادشاه تأیید شد. این منشور آزادی فردی و مذهبی بی سابقه ای برای اهالی رود آیلند به ارمغان آورد و حدود ۱۸۰ سال پابرجا بود و به همین سبب طولانی ترین منشور قانون اساسی در تاریخ لقب گرفت.
کلارک پس از موفقیت در تنظیم منشور، به رود آیلند بازگشت؛ وی آنجا در زمینهٔ امور مدنی بسیار فعال بود و تا سال ۱۶۷۶ و زمان مرگش، در کلیسای خود در نیوپورت به تبلیغ مذهب ادامه داد. او وصیت نامهٔ شگرفی از خود برجای گذاشت و نخستین ودیعهٔ تحصیلی را در آمریکا بنیان نهاد. کلارک از طرفداران مشتاق نظریهٔ شایستگی روح بود که در منشور رود آیلند و بعدها در قانون اساسی ایالات متحده آمریکا گنجانده شد.