جان لورنتسو برنینی ( ایتالیایی: Gian Lorenzo Bernini؛ ایتالیایی: ؛ زادهٔ ۷ دسامبر ۱۵۹۸ - درگذشتهٔ ۲۸ نوامبر ۱۶۸۰ ) هنرمند ایتالیایی و یک معمار برجسته بود که بیشتر در رم فعال بود. او برترین مجسمه ساز زمان خود بود که اعتبارش به خاطر خلق آثاری در سبک باروک بدست آمده بود.
برنینی توانایی نمایش یک داستان دراماتیک از شخصیت هایی که احساسات شدید از خود نشان می دهند را داشت، و در عین حال می توانست مجسمه هایی با ابعاد بزرگ خلق کند که نمایانگر عظمت و شکوه باشند.
یکی از پیکرتراشان چیره دست زمان خود بود و البته معماری برجسته. برنینی اولین مجسمه سازی است که پیکره هایی در سبک باروک آفرید و این شیوهٔ پیکرتراشی را به حدی از کمال رسانید که آثار دیگر هنرمندان این سبک تنها سهم کوچکی از تاریخچهٔ مجسمه سازی باروک را به خود اختصاص می دهند. [ ۱] او که هنر آموختهٔ مکتب کلاسیک بود، توانایی منحصربه فردی در کار با سنگ مرمر داشت و شیوهٔ روایت دراماتیک/ناتورالیستی واقع گرایانه ای در به تصویر کشیدن «یک لحظه» داشت که تقریباً تکان دهنده بود. در مقام مقایسه با دیگر مجسمه سازان هم عصرش - از جمله رقیب او آلساندرو آلگاردی - برنینی را می توان جانشین شایستهٔ میکل آنژ به شمار آورد. با در نظر گرفتن آنچه او انجام داد، استعدادش فراتر از محدوده مجسمه سازی بود. توانایی او در ترکیب مجسمه سازی، نقاشی و معماری به صورت یک مفهوم به هم پیوسته، توسط مورخ هنری «اروین لوین» به عنوان «یگانگی هنرهای بصری»، نام گذاری شده است. به عنوان یک فرد مذهبی که در دوران اصلاح کاتولیک زندگی می کرد، برنینی از نور برای ایجاد درک بهتر از مجموعه های مذهبی خود استفاده می کرد. اغلب از یک منبع نور مخفی برای افزایش حس پرستش یا تشدید لحظات دراماتیکی که مجسمه هایش بیان می کردند، استفاده می کرد.
همچنین برنینی به همراه معاصرانش فرانچسکو برومینی ( معمار ) و پیترو داکورتنا ( نقاش و معمار ) ، از چهره های برجسته در دوران ظهور باروک رومی بود. در اوایل کارشان آن ها با هم در پروژه میدان باربرینی زیر نظر معمار سوییسی - ایتالیایی، کارلو مادرنو، کار می کردند و بعد از مرگ او تحت رهبری برنینی به کار خود ادامه دادند. اما بعدها در کارهای مختلف با هم به رقابت پرداختند و حسادت و چشم وهم چشمی زیادی، به خصوص بین برنینی و برومینی، به وجود آمد. با وجود نوآوری های بیشتر برومینی و کورتنا در معماری، برنینی هنرمند برتر به شمار می رفت، به ویژه در دوران پاپ اوربان هشتم ( ۴۴−۱۶۲۳ ) و الکساندر هفتم ( ۶۵−۱۶۵۵ ) ؛ به طوری که توانست مهم ترین پروژه رم، در زمان خودش، کلیسای سن پیترو، را بدست آورد. طرح میدان سن پیترو در جلو کلیسا، یکی از نوآورانه ترین و موفق ترین طرح های معماری برنینی است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرنینی توانایی نمایش یک داستان دراماتیک از شخصیت هایی که احساسات شدید از خود نشان می دهند را داشت، و در عین حال می توانست مجسمه هایی با ابعاد بزرگ خلق کند که نمایانگر عظمت و شکوه باشند.
یکی از پیکرتراشان چیره دست زمان خود بود و البته معماری برجسته. برنینی اولین مجسمه سازی است که پیکره هایی در سبک باروک آفرید و این شیوهٔ پیکرتراشی را به حدی از کمال رسانید که آثار دیگر هنرمندان این سبک تنها سهم کوچکی از تاریخچهٔ مجسمه سازی باروک را به خود اختصاص می دهند. [ ۱] او که هنر آموختهٔ مکتب کلاسیک بود، توانایی منحصربه فردی در کار با سنگ مرمر داشت و شیوهٔ روایت دراماتیک/ناتورالیستی واقع گرایانه ای در به تصویر کشیدن «یک لحظه» داشت که تقریباً تکان دهنده بود. در مقام مقایسه با دیگر مجسمه سازان هم عصرش - از جمله رقیب او آلساندرو آلگاردی - برنینی را می توان جانشین شایستهٔ میکل آنژ به شمار آورد. با در نظر گرفتن آنچه او انجام داد، استعدادش فراتر از محدوده مجسمه سازی بود. توانایی او در ترکیب مجسمه سازی، نقاشی و معماری به صورت یک مفهوم به هم پیوسته، توسط مورخ هنری «اروین لوین» به عنوان «یگانگی هنرهای بصری»، نام گذاری شده است. به عنوان یک فرد مذهبی که در دوران اصلاح کاتولیک زندگی می کرد، برنینی از نور برای ایجاد درک بهتر از مجموعه های مذهبی خود استفاده می کرد. اغلب از یک منبع نور مخفی برای افزایش حس پرستش یا تشدید لحظات دراماتیکی که مجسمه هایش بیان می کردند، استفاده می کرد.
همچنین برنینی به همراه معاصرانش فرانچسکو برومینی ( معمار ) و پیترو داکورتنا ( نقاش و معمار ) ، از چهره های برجسته در دوران ظهور باروک رومی بود. در اوایل کارشان آن ها با هم در پروژه میدان باربرینی زیر نظر معمار سوییسی - ایتالیایی، کارلو مادرنو، کار می کردند و بعد از مرگ او تحت رهبری برنینی به کار خود ادامه دادند. اما بعدها در کارهای مختلف با هم به رقابت پرداختند و حسادت و چشم وهم چشمی زیادی، به خصوص بین برنینی و برومینی، به وجود آمد. با وجود نوآوری های بیشتر برومینی و کورتنا در معماری، برنینی هنرمند برتر به شمار می رفت، به ویژه در دوران پاپ اوربان هشتم ( ۴۴−۱۶۲۳ ) و الکساندر هفتم ( ۶۵−۱۶۵۵ ) ؛ به طوری که توانست مهم ترین پروژه رم، در زمان خودش، کلیسای سن پیترو، را بدست آورد. طرح میدان سن پیترو در جلو کلیسا، یکی از نوآورانه ترین و موفق ترین طرح های معماری برنینی است.
wiki: جان لورنتسو برنینی