جان شکار. [ ش ِ ] ( نف مرکب ) شکارکننده جان. گیرنده جان. جان شکر. ( فرهنگ ضیاء ) : زلفش کمند دلبند و غمزه اش ناوک جان شکار. ( سندبادنامه ص 237 ). نبود شگفت اگر ملک الموت خوانمش از بسکه هست چون ملک الموت جان شکار.
قاآنی ( از فرهنگ ضیاء ).
|| ( اِخ ) عزرائیل. ( فرهنگ ضیاء ). و رجوع به جان شکر شود.
فرهنگ فارسی
شکار کننده جان
فرهنگ عمید
۱. شکارکنندۀ جان، گیرندۀ جان، جان ستان: نَبْوَد شگفت اگر ملک الموت خوانمش / ازبس که هست چون ملک الموت جان شکار (قاآنی: ۳۷۹ ). ۲. عزرائیل. = جان شکر