جان ستدن

لغت نامه دهخدا

جان ستدن. [ س ِ ت َ دَ ] ( مص مرکب ) جان را گرفتن. کشتن. قبض روح کردن. جان ستادن ، چنانکه عزرائیل :
که مرا فرمود حق کامروز هان
جان او را تو به هندستان ستان
چون به امر حق به هندستان شدم
دیدمش آنجا و جانش بستدم.
مولوی.

فرهنگ فارسی

( مصدر ) جان را گرفتن کشتن قبض روح کردن .

پیشنهاد کاربران

- جان برکندن ؛ جان ستدن. جان بگرفتن. از بین بردن. نابود کردن کسی :
ازینسان همی افکند دشمنان
همی برکند جان آهرمنان.
فردوسی.

بپرس