جان ستانی

لغت نامه دهخدا

جان ستانی. [ س ِ ] ( حامص مرکب ) جان گیری. روان گیری. عمل آنکه یا آنچه جان را می ستاند :
پسندی و همداستانی کنی
که جانداری و جان ستانی کنی.

فردوسی.

پس از مرگ من مهربانی کنند
ز دشمن بکین جان ستانی کنند.

فردوسی.

مرا گر دل دهی در جان ستانی
عبادت لازمست و بنده ملزوم.

سعدی.

عمل آنکه یا آنچه جان را می ستاند جان گیری .

عمل آن که جان کسی را می گیرد، جان ستاندن، کُشتن.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید