جان ده. [ دِه ْ ] ( نف مرکب ) آفریننده. جان دهنده. بخشنده روح ( در مورد خدا ) : ابا رأی او بنده را رای نیست جزاو جانده و چهره آرای نیست.فردوسی.به دادآفرینی که دارنده اوست همان جان ده و جان برآرنده اوست.نظامی. || تازه کننده جان. مفرح :اوست در بزم و رزم یافته نام جان ده و جان ستان بتیغ و بجام.نظامی.