جان به لب رسی

لغت نامه دهخدا

جان به لب رسیدن. [ ب ِ ل َ رَ / رِ دَ ] ( مص مرکب ) کنایه از مشرف بر مرگ بودن. ( بهار عجم ) :
پدر که جان عزیزش بلب رسید چه گفت
یکی نصیحت من گوش دار جان عزیز.
سعدی.
گر تشنگان بادیه را جان بلب رسد
تو خفته در کجاوه بخواب خوش اندری.
سعدی.
آوخ که بلب رسید جانم
آوخ که ز دست شد عنانم.
سعدی.
من نه آنم که سست بازآیم
ور ز سختی بلب رسد جانم.
سعدی.
جان بلب از ضعف نتواند رسید
ما بزور ناتوانی زنده ایم.
ملاطاهر غنی ( از بهار عجم ).

پیشنهاد کاربران

بپرس