جاماسپ هوگوه

جاماسْپ هوگْوَه
از نخستین گروندگان به زَردُشت و داماد او، شوهر پوروچیستا، و وزیر و رایزن گُشتاسپ . در اَوِستا: جاماسْپهَ، و در پَهلَوی: جامَسپ، به معنای دارندۀ اسب است. در ادبیات عرب و زَردُشتی لقب فرزانه و حکیم دارد. در منظومۀ اَیاتْگار زَریران از او با عنوان بیدُخش (نایب السلطنه ) نام رفته است. به نشر حکمت و نجوم می پرداخت. پیشگویی هایی به او نسبت داده اند و از آن ها در گشتاسب نامۀ دقیقی، اَیاتگار زَریران، تاریخ ثَعالِبی و شاهنامۀ فردوسی سخن رفته است. جاماسپ نامَک، یا جاماسب نامه در ۵هزار واژه به زبان پَهلَوی دربرگیرندۀ پاسخ های جاماسپ به گشتاسپ ، به او منسوب است که نشان از دانش و فرزانگی جاماسپ دارد.