جام بین قاره ای ۱۹۶۷

جام بین قاره ای ۱۹۶۷ هشتمین دوره از جام بین قاره ای فوتبال بود که بین باشگاه سلتیک اسکاتلند، برنده جام باشگاه های اروپا ۶۷–۱۹۶۶، و تیم آرژانتینی راسینگ، برنده جام لیبرتادورس ۱۹۶۷ برگزار شد.
قوانین این مسابقات با سایر مسابقات جام بین قاره ای متفاوت بود. یک مسابقه در کشور اصلی هر باشگاه شرکت کننده برگزار می شود. ۲ امتیاز برای برد، ۱ امتیاز برای تساوی و ۰ امتیاز برای شکست تعلق گرفت. برخلاف سایر بازی های این تورنمنت، مجموع گل ها در نظر گرفته نشد. به عبارت دیگر یک تیم می تواند اولین بازی خود را ۵–۰ برنده شود، سپس در بازی دوم ۴–۳ ببازد، اما باشگاه ها در امتیازات به تساوی برسند. در صورتی که تیم ها با همان تعداد امتیاز به پایان برسند، بازی پلی آف در یک کشور بی طرف در همان قاره ای برگزار می شود که مسابقه دوم در آن برگزار شد.
گزارش شده بود که این مسابقه حدود ۷۰، ۰۰۰ پوند فروش بلیط داشته است، و اگرچه مبلغ نهایی کمی کمتر از ۶۰، ۰۰۰ پوند بود، اما در آن زمان برای یک مسابقه فوتبال در اسکاتلند یک رکورد بود. [ ۱] [ ۲] بازیکنان راسینگ در صورت برنده شدن در سری بازی ها هر کدام ۲، ۰۰۰ پوند پاداش دریافت می کردند ( حقوق پایه سالانه آنها ۵، ۰۰۰ پوند بود ) . در بدو ورود به اسکاتلند، تیم راسینگ به خاطر رفتار مودبانه شان مورد ستایش قرار گرفتند. [ ۳]
هومبرتو ماسکیو، مهاجم راسینگ، از نظر فنی تحت تعلیق بود، اما از آنجایی که جام بین قاره ای توسط فیفا تایید نشده بود، آرژانتینی ها به هر حال او را انتخاب کردند. جاک استاین، مدیر سلتیک، از اعتراض به این موضوع خودداری کرد و اظهار داشت که سلتیک مایل است در برابر "بهترین بازیکنانی که راسینگ می تواند در زمین قرار دهد" بازی کند. جیمی جانستون وینگر سلتیک برای بازی برگشت در آرژانتین در موقعیت مشابهی قرار داشت، اما اس اف ای اصرار داشت که او در آن بازی شرکت نکند. مدیر باشگاه مسابقه، خوان خوزه پیزوتی، علناً اعلام کرد که دلیلی نمی بیند که چرا جانستون نباید بازی کند. [ ۴] در این رویداد، استین اس اف ای را نادیده گرفت و جانستون در هر سه بازی بازی کرد.
جاک استین تا حد زیادی با همان تیمی که در می ۱۹۶۷ جام اروپا را برد، با تنها تغییر جان هیوز که جایگزین استیوی چالمرز در خط حمله شد، وارد میدان شد. [ ۵] راسینگ نیز تقریباً همان تیمی را به میدان آورد که جام لیبرتادورس را برد. [ ۶] [ ۷]