جاشوا بل ( به انگلیسی: Joshua Bell ) ( زاده ۹ دسامبر ۱۹۶۷ ) نوازنده ویولن و رهبر ارکستر اهل ایالات متحده آمریکا است.
بل در بلومینگتون، ایندیانا متولد شد، پدر و مادرش هر دو روانشناس بودند. هنگامی که یک کودک چهار ساله بود، مادرش متوجه شد که او تعدادی نخ پلاستیکی را به دستگیره های کشوی لباسش وصل کرده و آهنگ هایی را که مادرش با پیانو می نوازد تقلید می کند. در آن زمان والدین او برایش یک ویولن با اندازه ای مناسب یک کودک پنج ساله خریداری کردند و به این ترتیب او فراگیری موسیقی را از همان سن، به صورت جدی آغاز نمود.
... [مشاهده متن کامل]
او به عنوان یک شاگرد باهوش حین فراگیری ویولن به زندگی عادی اش نیز می پرداخت و مانند دیگر هم سن و سالانش به بازی های کامپیوتری علاقه داشت. اولین استاد موسیقی اش Mimi Zweig بود، پس از او Josef Gingold با اطمینان از اینکه والدین بل سعی ندارند پسرشان را به آموزش پیانو مجبور کنند، بلکه هدف اصلی شان شکوفا شدن استعدادهای نهفته اوست، آموزش او را عهده دار شد. بل همواره با علاقه بسیار از او به عنوان استاد و راهنمایی بزرگ یاد می کند.
بل در سن چهارده سالگی، به عنوان تک نواز ویولن در ارکستر فیلادلفیا به رهبری Riccardo Muti فعالیت حرفه ای اش را آغاز نمود. سپس در مدرسه موسیقی ژاکوب دانشگاه ایندیانا ( Jacobs School of Music Indiana University ) در رشته ویولن به تحصیل پرداخت. در سال ۱۹۸۵ به عنوان اولین حضورش در Carnegie Hall همراه ارکستر سمفونیک St Louis ویولن نواخت و تا کنون با بسیاری از ارکسترها و رهبران بزرگ موسیقی همکاری داشته است.
در ۱۲ ژانویه ۲۰۰۷ به ابتکار واشینگتن پست، بل در یک ایستگاه مترو در واشینگتن کلاه بیسبالی در جلوی خود گذاشت و به نواختن موسیقی مشغول شد. این آزمایش با دوربین مخفی بر روی نوار ذخیره می شد و در طی آن، ۱۰۹۷ نفر از جلوی وی گذر کردند. از میان این افراد تنها ۷ نفر برای شنیدن ایستادند و فقط یکنفر وی را شناخت. وی برای نزدیک به ۴۵ دقیقه اجرا $۳۲٫۱۷ بدست آورد که ۲۰ دلار از آن مربوط به فردی بود که وی را شناخته بود. جاشوا بل، همان قطعاتی را در مترو نواخت که در شب پیش از آن در کنسرتی نواخته بود.
جین واینگارتن که اجرا کنندهٔ این آزمایش و نویسندهٔ مقاله ای در این باره بود نیز موفق به دریافت جایزه پولیتزر شد.
بل در بلومینگتون، ایندیانا متولد شد، پدر و مادرش هر دو روانشناس بودند. هنگامی که یک کودک چهار ساله بود، مادرش متوجه شد که او تعدادی نخ پلاستیکی را به دستگیره های کشوی لباسش وصل کرده و آهنگ هایی را که مادرش با پیانو می نوازد تقلید می کند. در آن زمان والدین او برایش یک ویولن با اندازه ای مناسب یک کودک پنج ساله خریداری کردند و به این ترتیب او فراگیری موسیقی را از همان سن، به صورت جدی آغاز نمود.
... [مشاهده متن کامل]
او به عنوان یک شاگرد باهوش حین فراگیری ویولن به زندگی عادی اش نیز می پرداخت و مانند دیگر هم سن و سالانش به بازی های کامپیوتری علاقه داشت. اولین استاد موسیقی اش Mimi Zweig بود، پس از او Josef Gingold با اطمینان از اینکه والدین بل سعی ندارند پسرشان را به آموزش پیانو مجبور کنند، بلکه هدف اصلی شان شکوفا شدن استعدادهای نهفته اوست، آموزش او را عهده دار شد. بل همواره با علاقه بسیار از او به عنوان استاد و راهنمایی بزرگ یاد می کند.
بل در سن چهارده سالگی، به عنوان تک نواز ویولن در ارکستر فیلادلفیا به رهبری Riccardo Muti فعالیت حرفه ای اش را آغاز نمود. سپس در مدرسه موسیقی ژاکوب دانشگاه ایندیانا ( Jacobs School of Music Indiana University ) در رشته ویولن به تحصیل پرداخت. در سال ۱۹۸۵ به عنوان اولین حضورش در Carnegie Hall همراه ارکستر سمفونیک St Louis ویولن نواخت و تا کنون با بسیاری از ارکسترها و رهبران بزرگ موسیقی همکاری داشته است.
در ۱۲ ژانویه ۲۰۰۷ به ابتکار واشینگتن پست، بل در یک ایستگاه مترو در واشینگتن کلاه بیسبالی در جلوی خود گذاشت و به نواختن موسیقی مشغول شد. این آزمایش با دوربین مخفی بر روی نوار ذخیره می شد و در طی آن، ۱۰۹۷ نفر از جلوی وی گذر کردند. از میان این افراد تنها ۷ نفر برای شنیدن ایستادند و فقط یکنفر وی را شناخت. وی برای نزدیک به ۴۵ دقیقه اجرا $۳۲٫۱۷ بدست آورد که ۲۰ دلار از آن مربوط به فردی بود که وی را شناخته بود. جاشوا بل، همان قطعاتی را در مترو نواخت که در شب پیش از آن در کنسرتی نواخته بود.
جین واینگارتن که اجرا کنندهٔ این آزمایش و نویسندهٔ مقاله ای در این باره بود نیز موفق به دریافت جایزه پولیتزر شد.
