جارو مرکزی نوعی دستگاه جارو برقی محسوب می شود که در انبار یا زیر زمین مناطق مسکونی یا تجاری یا اداری و صنعتی جاگذاری می شود و توسط کلیدها و پریزهای مربوطه در محل مورد نظر قابل استفاده است. این دستگاه ذرات خاک را از طریق لوله های نصب شده در داخل دیوار به یک کانتینر جمع آوری شده در یک فضا راه دور ارسال می کنند. جای این جارو معمولاً در زیرزمین، گاراژ یا موتورخانه است. این ابزار دارای ورودی هایی در سراسر ساختمان است که به شیلنگ های قدرت و سایر لوازم جانبی مرکزی متصل می شوند تا گرد و غبار، ذرات و آوارهای کوچک از اتاق های داخلی را از بین ببرند.
اولین معرفی یک سیستم شبیه به جارو مرکزی در اواخر قرن ۱۹ بود. یک ماشین مجزا که از لوله های مس متصل شده به محفظه ملحقات، که معمولاً در زیرزمین قرار دارد و به چندین محل در یک ساختمان گسترش یافته است، در چندین خانه می توانند به صورت همزمان استفاده شوند. این ابزار به دلیل هزینه زیاد مواد اولیه و قابلیت های ضعیف برای از بین بردن گرد و غبار، در آمریکا فروش موفقی نداشت.
در سال ۱۸۶۹، ایوس مکگافی، نخستین جاروبرقی قابل حمل یا «ماشین جارو» را اختراع کرد. جارو برقی قابل حمل محصول پدر و مادر به سیستم خلاء مدرن مرکزی است.
در دههٔ ۱۹۳۰، توسعهٔ موتورهای الکتریکی کوچک و قدرتمند، محبوبیت و در دسترس بودن جاروبرقی قابل حمل را افزایش داد و مصرف کنندگان را بیشتر به سمت خرید جارو مرکزی کشاند.
در اوایل دههٔ ۱۹۶۰، اختراع لوله های خلاء نازک PVC سیستم خلاء مرکزی را در ایالات متحده ارزان تر کرد. پیش از این، لوله های گران قیمت به طور انحصاری مورد استفاده قرار می گرفتند و در صورت لزوم با ایجاد قوانین آتش سوزی، ممکن است برای نصب بخشی یا همه موارد استفاده شوند.
در دهه ۱۹۹۰، سیستم های خلاء مرکزی در میان عوامل املاک و مستغلات و بازسازی خانه ها به دلیل ارزش افزوده به خانه ها در فروش مجدد محبوبیت یافتند. آلرژی نقش مهمی در محبوبیت فزاینده سیستم های خلاء مرکزی در دهه ۱۹۹۰ بازی کردند.
سابقه شروع به کار کارخانه دومل از سال ۱۹۴۶ در منطقهٔ زلزنیکی Železniki برمیگردد که شروع فعالیت تولید و صنعت در زمینه تولید صنعت فلزات و اتصالات و در نهایت محصولات Niko Žumer در سال ۱۹۵۳ بخشی به منظور تولید الکتروموتور راه اندازی شد و در این سال بود که اولین الکتروموتور ساختهٔ این کارخانه وارد بازار شد و در تا سال ۱۹۵۴ بصورت سهامی عام با پرسنل بالغ بر ۲۴۶ کارگر به کار خود ادامه داد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاولین معرفی یک سیستم شبیه به جارو مرکزی در اواخر قرن ۱۹ بود. یک ماشین مجزا که از لوله های مس متصل شده به محفظه ملحقات، که معمولاً در زیرزمین قرار دارد و به چندین محل در یک ساختمان گسترش یافته است، در چندین خانه می توانند به صورت همزمان استفاده شوند. این ابزار به دلیل هزینه زیاد مواد اولیه و قابلیت های ضعیف برای از بین بردن گرد و غبار، در آمریکا فروش موفقی نداشت.
در سال ۱۸۶۹، ایوس مکگافی، نخستین جاروبرقی قابل حمل یا «ماشین جارو» را اختراع کرد. جارو برقی قابل حمل محصول پدر و مادر به سیستم خلاء مدرن مرکزی است.
در دههٔ ۱۹۳۰، توسعهٔ موتورهای الکتریکی کوچک و قدرتمند، محبوبیت و در دسترس بودن جاروبرقی قابل حمل را افزایش داد و مصرف کنندگان را بیشتر به سمت خرید جارو مرکزی کشاند.
در اوایل دههٔ ۱۹۶۰، اختراع لوله های خلاء نازک PVC سیستم خلاء مرکزی را در ایالات متحده ارزان تر کرد. پیش از این، لوله های گران قیمت به طور انحصاری مورد استفاده قرار می گرفتند و در صورت لزوم با ایجاد قوانین آتش سوزی، ممکن است برای نصب بخشی یا همه موارد استفاده شوند.
در دهه ۱۹۹۰، سیستم های خلاء مرکزی در میان عوامل املاک و مستغلات و بازسازی خانه ها به دلیل ارزش افزوده به خانه ها در فروش مجدد محبوبیت یافتند. آلرژی نقش مهمی در محبوبیت فزاینده سیستم های خلاء مرکزی در دهه ۱۹۹۰ بازی کردند.
سابقه شروع به کار کارخانه دومل از سال ۱۹۴۶ در منطقهٔ زلزنیکی Železniki برمیگردد که شروع فعالیت تولید و صنعت در زمینه تولید صنعت فلزات و اتصالات و در نهایت محصولات Niko Žumer در سال ۱۹۵۳ بخشی به منظور تولید الکتروموتور راه اندازی شد و در این سال بود که اولین الکتروموتور ساختهٔ این کارخانه وارد بازار شد و در تا سال ۱۹۵۴ بصورت سهامی عام با پرسنل بالغ بر ۲۴۶ کارگر به کار خود ادامه داد.
wiki: جارو مرکزی