جاده انگلیرو

جاده آنگلیرو. جاده آنگلیرو ( اسپانیایی: Alto de l'Angliru ) یک راه کوهستانی پرشیب در آستوریاس در شمال اسپانیا است. این جاده، یکی از سخت ترین سربالایی های مسابقات حرفه ای دوچرخه سواری جاده است و گاهی در مسیر ووئلتا اسپانیا گنجانده می شود.
برگزار کنندگان ووئلتا اسپانیا تمایل داشتند مسیری کوهستانی داشته باشند تا با آلپ دوئز و کوه ونتو در تور دو فرانس و گردنه مورتیرولو در جیرو دیتالیا رقابت کند. این جاده نخستین بار در سال ۱۹۹۹ در مرحلهٔ هشتم ووئلتا پیموده شد و خوزه ماریا خیمنز با پشت سر گذاشتن پاول تونکوف در کیلومتر پایانی برندهٔ مرحله شد. [ ۱]
بلندترین نقطهٔ سربالایی، ۱٬۵۷۳ متر بالاتر از سطح دریا قرار دارد. در مسیر ۱۲٫۵ کیلومتری افزایش ارتفاع به میزان ۱۲۶۶ متر ایجاد می شود و شیب میانگین آن، ۱۰٫۱۳٪ است. هرچند در پرشیب ترین بخش، شیب مسیر به نزدیک ۲۴٪ نیز می رسد. در ۵ کیلومتر آغازین، شیب ۷٫۶٪ است. در کیلومتر ۶، شیب به ۲٫۱٪ کاهش می یابد و بخشی از آن، سرپایینی است. نیمهٔ دوم سربالایی مشکل تر و دارای شیب میانگین ۱۳٫۱٪ است. پرشیب ترین بخش مسیر که راه بزها خوانده می شود، با شیب ۲۳٫۶٪ در فاصله ۳ کیلومتر از پایان سربالایی قرار دارد.
در مرحلهٔ ۱۵ ووئلتای ۲۰۰۲ رکابزنان در شرایط بارانی سربالایی را طی می کردند. خودروهای تیم ها در پرشیب ترین بخش، متوقف شدند و برخی به دلیل سر خوردن روی رنگ آمیزی های انجام شده توسط هواداران نتوانستند راه بیفتند. [ ۲] رکابزنانی پشت خودروها ماندند و برخی دیگر وادار شدند به دلیل نرسیدن مکانیک، با لاستیک پنچر شده به مسیر ادامه دهند. دیوید میلر که سه بار زمین خورده بود[ ۳] در مترهای پایانی شمارهٔ مسابقه ای خود را در اعتراض به وضعیت مسابقه جدا کرد و داوران اعلام کردند او مرحله را به پایان نرسانده است. [ ۴]
مربی تیم کلمه، ویسنته بلدا گفت: «آن ها چه می خواهند؟ خون؟ از ما خواستند پاک باشیم و از دوپینگ خودداری کنیم و خودشان رکابزنان را وادار می کنند با این نوع بربریت گلاویز شوند. »[ ۲] به گفتهٔ پاتریس آلگاند، رکابزن فرانسوی، اتحادیهٔ جهانی دوچرخه سواری قانون هایی در زمینهٔ مسافت و تعداد مسابقات دارد، ولی قانونی در زمینهٔ سربالایی ها ندارد. شارلی موته سربالایی را تأیید کرد و گفت «شیب مسیر مرا هراسان نمی کند؛ زیرا همواره راه حلی با انتخاب دندهٔ مناسب وجود دارد. »[ ۵]