جاده الواری

جاده الواری یا جاده چوبی نوعی جاده یا مسیر چوبی است که با قرار دادن کنده های چوبی به موازات هم و عمود بر جهت جاده بر روی منطقه ای کم ارتفاع یا باتلاقی ساخته می شود. نتیجه این کار بهبود جاده های گِلی یا خاکی صعب العبور، و با این حال حتی در بهترین شرایط ناهموار و خطری برای عبور اسب ها به دلیل جابجایی الوار لَق و شل است.
جاده های الواری را می توان به عنوان زیرسازی سایر روکش ها نیز استفاده کرد. اگر کنده ها در خاک های مرطوب، اسیدی و بی هوازی مانند ذغال سنگ نارس یا مرداب دفن شوند، بسیار آهسته پوسیده می شوند. چندین زیرسازی جاده الواری که به اوایل قرن بیستم بازمی گردد هنوز در آمریکای شمالی وجود دارد. نمونه ای از این نوع جاده، بزرگراه آلاسکا بین بورواش لندینگ و کویدرن، یوکان، کانادا است که در سال ۱۹۴۳، کمتر از یک سال پس از طبقه بندی مسیر اصلی بر روی خاک نازک و پوشش گیاهی روی زمین همیشه منجمد، با استفاده از الوار و سپس ساخت جاده شنی بر روی آن بازسازی شد. در طول دهه ۱۹۸۰، زمین شنی با یک آببند تراشه پوشانده شد. اواخر دهه ۱۹۹۰ شاهد جایگزینی این جاده با ساخت جاده ای مدرن، از جمله تغییر مسیر کل بزرگراه بود.
از این جاده ها در جنگ جهانی دوم توسط نیروهای آلمانی و شوروی در جبهه شرقی استفاده شد. [ ۱]
در کاربرد عامیانه، جاده کرفس می تواند به جاده ای در حال تعمیر، دارای چاله هایبسیار، شیارها یا تورم های سطحی زیاد اشاره داشته باشد. این نوع جاده را نباید با جاده تخته های پَهن اشتباه گرفت.