جادالمولی. [ دُل ْ م َ لا ] ( اِخ ) لقب شیخ محمدبن معدان مشهور به جادالمولی شافعی الحاجری الاسنوی. وی مجاور الازهر بود و در درس مشایخ و اساتید حاضر میشدو ملازم شیخ عبداﷲ شرقاوی و از متخرجین درس اوست و او مواظبت بر مجالس ذکر داشت و طریقه خلوتیه را از او آموخت و تاج از وی گرفت و در خطبه های جمعه و اعیاددر جامع الازهر حاضر میشد. وی در حدود چهل سالگی بسال 1229 هَ.ق. درگذشت. از تألیفات اوست : الکواکب الزهریه فی الخطب الازهریه که معروف به دیوان یا خطبه های جادالمولی است و بسال 1285هَ.ق. چاپ سنگی شده و در سال 1305 هَ.ق. در مطبعه عبدالرزاق بچاپ سربی بطبع رسیده است. ( معجم المطبوعات ستون 669 - 670 ).
