ثوه
لغت نامه دهخدا
ثوة. [ ث ُوْ وَ ] ( ع اِ ) قماش خانه. || جامه گروهه که بالای میخ بندند و بر آن مشک شیر بجنبانند، تا مشک دریده و پاره نگردد. || پشته که از سنگ و گل سازند بجهت علامت. || زیرانداز مشک که وقت جنباندن زیر آن افکنند تا به خاک آلوده نگردد. ج ِ ثَوی ِّ.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید