ثنیان
لغت نامه دهخدا
ثنیان. [ ث ُ ] ( ع ص ، اِ ) آنکه دومین کس باشد در مهتری و فضیلت. مهتر دوم در مهتری. || مرد بی عقل و بی رای و رای تباه. ج ، ثنیة.
ثنیان. [ ث ِ ] ( اِخ ) نام موضعی که در آنجا غمّان و تغلب و ذبیان و غیرهم بر بنی عذره تاخت آوردند و ظفر نصیب بنی عذره گردید. || نام موضعی است که در آنجا غمّان و تغلب و ذبیان و غیر هم بر بنی زهره ظفر یافتند.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید