ثناگر

لغت نامه دهخدا

ثناگر. [ ث َ گ َ ] ( ص مرکب ) مدّاح. ستایشگر :
لبش پر ز خنده دلش پر ز کام
سپهرش ثناگر ستاره غلام.

فردوسی.

مردی باشم ثناگر و شاعر
بندی باشد محل و مقدارم !

مسعودسعد.

خلقی ثناگرند مرا در هجای او
بر خود زبان خلق ثناگر همی کنم.

سوزنی.

( صفت ) مداح ستایشگر.

ستایشگر، مداح.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید