[ویکی نور] ثلاث رسائل فی اعجاز القرآن. ثلاث رسائل فی إعجاز القرآن، مشتمل بر سه رساله عربی با نام های «بیان إعجاز قرآن» اثر ابوسلیمان حمد بن محمد ابراهیم خطابی بستی (متوفی 388ق)، «النکت فی إعجاز القرآن» نوشته ابوالحسن علی بن عیسی رمانی (متوفی 386ق) و «الرسالة الشافیة» نوشته عبدالقاهر بن عبدالرحمن جرجانی (متوفی 471ق)، پیرامون اعجاز قرآن کریم است. تحقیق اثر توسط محمد خلف الله و محمد زغلول سلام انجام شده است.
کتاب مشتمل بر مقدمه چاپ سوم و یک مقدمه تحقیقی و چهار بخش است؛ در سه بخش متن سه رساله و در بخش چهارم تعلیقات و اضافات سه مطلب در رابطه با رساله های مذکور ارائه شده است.
محققین، کتاب را با این توضیح آغاز می کنند: قرن چهارم و پنجم مرحله پرثمری در تاریخ مطالعات قرآنی و انتقادی محسوب می شود. در این دو قرن نظریات دانشمندان در رابطه با اعجاز قرآن به کمال رسید و گرایش ها و اختلافات آنها به کشف اسرار اعجاز قرآن کریم محدود شد. خداوند ما را در طول سه سال به تحقیق سه رساله در اعجاز قرآن کریم موفق گردانید که این اختلافات را به تصویر می کشد: اولی از یک لغوی محدث، دومی از یک نحوی متکلم معتزلی و سومی از یک بلاغی سنی شافعی است.
همچنین در مقدمه تحقیقی دیگری ابتدا به شرح حال مؤلفین رساله ها و آثار آنها و سپس تحلیل و بررسی رساله ها می پردازند.
اولین رساله «بیان إعجاز القرآن» یا «رسالة فی إعجاز القرآن» خطابی، کم حجم ترین کتاب اوست. به نظر می رسد در نگارش آن نگاه منتقدانه ای به دیدگاه های معتزله درباره اعجاز قرآن داشته و در مقدمه کوتاه کتاب به این مطلب اشاره کرده است.
وی کتاب إعجاز القرآن را چنین آغاز می کند: «انسان ها در قدیم و جدید در این باره زیاد سخن گـفته و بـه راه های مختلفی رفته اند ، اما آنها را زیـبا نـیافتیم و ایـن به خاطر نشناختن وجه اعجاز قرآن و نشناختن امر از جهت وقوف نداشتن بر کیفیت آن است». سپس سخنانی را که قبل از وی در این باره گـفته اند مـطرح و آن را بـا این نظر صاحب نظران آغاز می کند که پیامبر(ص) با همه عرب بر آوردن سوره ای مانند قرآن تحدّی کرد، اما از آن عاجز شدند و درماندند.
کتاب مشتمل بر مقدمه چاپ سوم و یک مقدمه تحقیقی و چهار بخش است؛ در سه بخش متن سه رساله و در بخش چهارم تعلیقات و اضافات سه مطلب در رابطه با رساله های مذکور ارائه شده است.
محققین، کتاب را با این توضیح آغاز می کنند: قرن چهارم و پنجم مرحله پرثمری در تاریخ مطالعات قرآنی و انتقادی محسوب می شود. در این دو قرن نظریات دانشمندان در رابطه با اعجاز قرآن به کمال رسید و گرایش ها و اختلافات آنها به کشف اسرار اعجاز قرآن کریم محدود شد. خداوند ما را در طول سه سال به تحقیق سه رساله در اعجاز قرآن کریم موفق گردانید که این اختلافات را به تصویر می کشد: اولی از یک لغوی محدث، دومی از یک نحوی متکلم معتزلی و سومی از یک بلاغی سنی شافعی است.
همچنین در مقدمه تحقیقی دیگری ابتدا به شرح حال مؤلفین رساله ها و آثار آنها و سپس تحلیل و بررسی رساله ها می پردازند.
اولین رساله «بیان إعجاز القرآن» یا «رسالة فی إعجاز القرآن» خطابی، کم حجم ترین کتاب اوست. به نظر می رسد در نگارش آن نگاه منتقدانه ای به دیدگاه های معتزله درباره اعجاز قرآن داشته و در مقدمه کوتاه کتاب به این مطلب اشاره کرده است.
وی کتاب إعجاز القرآن را چنین آغاز می کند: «انسان ها در قدیم و جدید در این باره زیاد سخن گـفته و بـه راه های مختلفی رفته اند ، اما آنها را زیـبا نـیافتیم و ایـن به خاطر نشناختن وجه اعجاز قرآن و نشناختن امر از جهت وقوف نداشتن بر کیفیت آن است». سپس سخنانی را که قبل از وی در این باره گـفته اند مـطرح و آن را بـا این نظر صاحب نظران آغاز می کند که پیامبر(ص) با همه عرب بر آوردن سوره ای مانند قرآن تحدّی کرد، اما از آن عاجز شدند و درماندند.
wikinoor: ثلاث_رسائل_فی_إعجاز_القرآن