پانتسرکمپف واگن ۶ آوسف. ب ( به آلمانی: Panzerkampfwagen VI Ausf. B ) معروف به تایگر ۲ ( به آلمانی: Tiger II ) ، یک تانک سنگین آلمانی در دوره رایش سوم بود که در جنگ جهانی دوم به کار گرفته شد. حدود ۴۹۰ دستگاه از این تانک تولید شد. این تانک دنباله ای بر تانک تایگر ۱ بود. هر چند که این تانک جزو یکی از موثرترین تانک های جنگ جهانی دوم شناخته می شود اما عواملی مانند دیر عرضه شدن آن، موتوری غیرقابل اطمینان با خروجی قدرت نامتناسب با وزن، سختی و گرانی تولید، هیچ وقت نتوانست انتظارات سازندگان و فرماندهان را مانند تایگر ۱ برآورده کند.
برنامه های توسعه و پیشبرد طراحی یک تانک سنگین دست کم از سال ۱۹۳۷ آغاز شده بود و قرارداد آغازین توسعه این تانک سنگین به شرکت هنشل واگذار شد. یک قرارداد توسعه دیگر نیز در سال ۱۹۳۹ به شرکت پورشه اعطا گردید. نمونه های اولیه این تانک سنگین از برجک های طراحی و ساخته شده توسط کروپ استفاده می کردند. تفاوت های عمده این نسخه های آزمایشی در بدنه تانک، سیستم تعلیق، جعبه دنده و ویژگی های مکانیکی بود.
بدنه طراحی شده توسط هنشل یک طراحی مرسوم بدنه تانک حساب می شد که از زره شیب دار بهره می برد. موتور تانک در عقب قرار داشت و در هر طرف تانک ۹ چرخ فولادی با قطر ۸۰ سانتی متر وجود داشتند که بر روی هم سوار می شدند. تانک دارای سیستم تعلیق میله پیچشی بود. [ نیازمند منبع] توپ قدرتمند KwK 43 L/71 با ۷۲ گلوله در کنار یک مسلسل هم محور ام گه ۳۴ در برجک این تانک نصب گشت. یک مسلسل دیگر در جایگاه توپی در جلوی بدنه جهت استفاده توسط بیسیم چی قرار داشت. [ ۲]
طراحی پورشه یک طراحی نامرسوم با برجک تانک در عقب و موتور در وسط بدنه بود. در نهایت طراحی های هنشل برای تولید انبوه انتخاب شدند.
از شاسی تایگر ۲ برای زره پوش ضدتانک سنگین یاگت تایگر استفاده شد.
تایگر ۲ در گردان های مستقل تانک های سنگین استفاده می شدند. این گردان ها در نیروهای زرهی ورماخت و وافن اس اس قرار داشتند. در ورماخت گردان های تانک سنگین ۵۰۱ و ۵۰۲ و ۵۰۳ و ۵۰۴ و ۵۰۵ و ۵۰۶ و ۵۰۷ و ۵۰۸ و ۵۰۹ و ۵۱۰ و ۵۱۱ و در وافن اس اس گردان های تانک سنگین ۱۰۱ و ۱۰۲ و ۱۰۳ تیگر۲ را دریافت کردند.
تایگر ۲ برای نخستین بار در جبهه غربی و توسط گروهان ۱ گردان ۵۰۳ تانک های سنگین در نبرد نرماندی استفاده شد که ۲دستگاه از آنها در طول نبرد از بین رفتند و یکی از تانک های فرماندهی هم پس از افتادن در یک گودال غیرقابل بازیابی بود. در جبهه شرقی نیز برای نخستین بار گردان ۵۰۱ تانک های سنگین از تیگر ۲ در اوت سال ۱۹۴۴ استفاده کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرنامه های توسعه و پیشبرد طراحی یک تانک سنگین دست کم از سال ۱۹۳۷ آغاز شده بود و قرارداد آغازین توسعه این تانک سنگین به شرکت هنشل واگذار شد. یک قرارداد توسعه دیگر نیز در سال ۱۹۳۹ به شرکت پورشه اعطا گردید. نمونه های اولیه این تانک سنگین از برجک های طراحی و ساخته شده توسط کروپ استفاده می کردند. تفاوت های عمده این نسخه های آزمایشی در بدنه تانک، سیستم تعلیق، جعبه دنده و ویژگی های مکانیکی بود.
بدنه طراحی شده توسط هنشل یک طراحی مرسوم بدنه تانک حساب می شد که از زره شیب دار بهره می برد. موتور تانک در عقب قرار داشت و در هر طرف تانک ۹ چرخ فولادی با قطر ۸۰ سانتی متر وجود داشتند که بر روی هم سوار می شدند. تانک دارای سیستم تعلیق میله پیچشی بود. [ نیازمند منبع] توپ قدرتمند KwK 43 L/71 با ۷۲ گلوله در کنار یک مسلسل هم محور ام گه ۳۴ در برجک این تانک نصب گشت. یک مسلسل دیگر در جایگاه توپی در جلوی بدنه جهت استفاده توسط بیسیم چی قرار داشت. [ ۲]
طراحی پورشه یک طراحی نامرسوم با برجک تانک در عقب و موتور در وسط بدنه بود. در نهایت طراحی های هنشل برای تولید انبوه انتخاب شدند.
از شاسی تایگر ۲ برای زره پوش ضدتانک سنگین یاگت تایگر استفاده شد.
تایگر ۲ در گردان های مستقل تانک های سنگین استفاده می شدند. این گردان ها در نیروهای زرهی ورماخت و وافن اس اس قرار داشتند. در ورماخت گردان های تانک سنگین ۵۰۱ و ۵۰۲ و ۵۰۳ و ۵۰۴ و ۵۰۵ و ۵۰۶ و ۵۰۷ و ۵۰۸ و ۵۰۹ و ۵۱۰ و ۵۱۱ و در وافن اس اس گردان های تانک سنگین ۱۰۱ و ۱۰۲ و ۱۰۳ تیگر۲ را دریافت کردند.
تایگر ۲ برای نخستین بار در جبهه غربی و توسط گروهان ۱ گردان ۵۰۳ تانک های سنگین در نبرد نرماندی استفاده شد که ۲دستگاه از آنها در طول نبرد از بین رفتند و یکی از تانک های فرماندهی هم پس از افتادن در یک گودال غیرقابل بازیابی بود. در جبهه شرقی نیز برای نخستین بار گردان ۵۰۱ تانک های سنگین از تیگر ۲ در اوت سال ۱۹۴۴ استفاده کرد.
wiki: تیگر ۲