تیگر. ( اِخ ) شطی در آسیای غربی که سرزمین های دیاربکر و موصل و بغداد را مشروب می سازد و سپس به فرات می پیوندد و شطالعرب را تشکیل میدهد و 2000 کیلومتر طول دارد. ( از لاروس ). دجله : چنانکه از کتیبه بیستون داریوش معلوم است دجله را پارسی های قدیم تیگر می گفتند. ( ایران باستان ج 2 ص 1410 ). رجوع به همین کتاب ص 1372 و 1575 و 1901 و دجله شود.
واژه نامه بختیاریکا
( تی گِر ) ( خس ) ؛ چشم گیر ( تی گِر ) هیزمی که جهت برپا کردن آتش در وسط هیزمها قرار داده می شود.
